Category: Brusje

Tobii: vlinders in mijn buik

6/7/2017

Gericht gaan zijn ogen over het scherm - naar papa linksonder, naar mama rechtsboven, naar oma rechtsonder, naar opa rechts van het midden, naar Almaz, links. Zodra een foto zijn blik vangt, wordt die weggevaagd met een taart en een luide knal. Gierend werkt hij ons een voor een af. Even legt hij zijn hoofd op tafel, om vervolgens contact met zijn publiek te zoeken. Zien jullie wat ik kan? En hup, dóór gaat hij, met de volgende taart.

Zes weken hebben we de Tobii, een oogbesturingscomputer, keizer onder de communicatiehulpmiddelen, op proef. Zes weken om te bewijzen dat Jens' dwalende ogen kunnen wat een eerder geraadpleegde communicatie-expert voor onmogelijk hield. Zes weken om te laten zien dat dit wél het meest geijkte hulpmiddel voor Jens is, simpelweg omdat hij er niet twee (visus en handmotoriek) maar 'slechts' één handicap voor hoeft te overwinnen. Wat lijkt dat eng kort. Zes weken maar om zich te kwalificeren voor een apparaat dat zijn leven danig kan veranderen. Het kan hem immers helpen zich kenbaar te maken. Aangeven wat hij wel en niet wil, en in overtreffende trap: hoe hij zich voelt. Zodat hij invloed op zijn omgeving kan krijgen, nu maar zeker ook straks, als wij er niet meer zijn.

Drie weken eerder
'Hij zal echt wel wat meer moeten laten zien dan het spelen van spelletjes', merkt de leverancier op bij de start van de proef. Hij moet duidelijke keuzes maken in het communicatieprogramma, uit minimaal zes opties en daarna direct een vervolgkeuze uit weer zes opties'. Tsjonge, dat is nogal wat voor een kind dat niet leerbaar wordt geacht. Bij het calibreren van het apparaat zien we Jens' ogen alle kanten op vliegen. Rechtsonder neemt hij sowieso niet waar. Ik temper mijn verwachting, demp mijn hoop. Bereid me voor op weer een sof.

'Concentreer je toch maar op die spelletjes, dan gaat hij zijn macht ontdekken, het leuk vinden. De rest komt daarna', zo spreekt een mede-zorgmoeder me bemoedigend toe. Maar hoe dan? Fruitschieten, schetenlaten, taartengooien, Jens vindt er niets aan. En de videofilmpjes houdt hij ook gauw voor gezien. Totdat ... Coen de videowall vult met muziekclips. Een aantal nieuwe, meer leeftijdsadequate relatief onbekende, en een oud vertrouwd K3-nummer. Rechtsonder, welteverstaan. Al in de eerste oefensessie ontdekt Jens dat hij naar het juiste vakje moet blijven kijken om zijn favoriete muziek te horen en bijbehorende dansjes te zien. Elke volgende sessie lukt het hem beter en langer.

Zes weken later
Zodra we de Tobii aanzetten, verschijnt er een vette lach op Jens' gezicht. Met glimmende ogen kijkt hij om zich heen, alsof hij inventariseert met wie hij zometeen communiceren kan. In het communicatieprogramma kiest hij direct voor 'samen spelen'. Bám, door naar de foto van zijn leukste speelmaatje, zijn zusje. De volgende keuze: de stapelbekers. Geduldig bouwt ze een toren voor hem. Hij gooit hem om, kijkt opzij, legt zijn arm houterig om haar schouder, vlijt zijn hoofd ertegenaan: Ik vind je lief.

We brengen hem terug naar de Tobii. Hij kijkt schuin achter zich, naar mij, dan in een schokkerige beweging naar het beeldscherm. Zijn ogen raken 'zingen', dat kan geen toeval zijn. Natuurlijk doe ik dat - en nog een keer: 'Toby, Toby, ik krijg vlinders in mijn buik. Het is alsof ik in een bad vol liefde duik.'

In zes weken is Jens' kijkvaardigheid meetbaar verbeterd. Hij kijkt gerichter en langer, maakt duidelijk keuzes en heeft zichtbaar plezier in het effect daarvan. Sterker nog, ook als hij niet achter de Tobii zit is hij opener en interactiever. De korte dagelijkse oefensessies lijken zijn sluimerende zelfbewustzijn te hebben ontwaakt. Soms verdenken we hem zelfs van een soort van flirten. Die schalkse blik, pretlichtjes in zijn ogen, die grijns vol scheve tanden: hoe aanbiddelijk kan onze zoon zijn.

'Ik heb genoeg gezien en gehoord', concludeert de leverancier. Kordaat haalt ze de Tobii van zijn statief, stopt hem in de transportkoffer en rijdt hem naar buiten. Daar gaat Jens' nieuwe stem - maar hopelijk niet voor lang. De vette aanbevelingsbrief van de logopedist moet de zorgverzekeraar ertoe bewegen Jens zelf zo'n keizerlijk apparaat te geven.

'Ik ga zweven door de zon en door de bloemen die ik ruik
Toby Toby, ik voel vlinders in mijn buik.'

5 Reacties

IJstaart

5/22/2017

2 Reacties

Een verjaardagsfeestje bij een verse vriendin, op zaterdag aan het eind van de middag voor het hele gezin. Vanzelfsprekend gaan Jens en Coen niet mee. Omdat in ons parallelle universum verjaardagsfeestjes een rariteit zijn, besluit ik Almaz deze ervaring te gunnen. Ze zal het spannend vinden, eng zelfs. Vreemde grote mensen en allemaal kinderen die ze nog niet kent. Maar ze zal weldra ontdooien en ontdekken dat ze ook hier snel vriendjes maken kan.

Onwennig scheur ik het meegebrachte Turkse brood in hompen en zoek een plekje voor de tapenade. Wat een goed idee, zo’n bring it yourself tapas-feestje. Zo zou ik zelfs een verjaardag kunnen organiseren. Schuchter stel ik me her en der voor, vang flarden op van gesprekken en stel een al dan niet passende vraag. In onbekende omgeving was ik altijd al een muurbloempje, en sinds mijn leven als zorgmoeder blijkt mijn knoestige stengel nog sterker verklinkerd dan voorheen. Maar met een bord lekkere hapjes is er geen noodzaak tot praten en lukt het even alleen te luisteren. Naar gesprekken over vakanties (bestemmingen die ook ik heb bezocht), lesmethoden op de basisschool (met mijn groepje 3’er heb ik daarover zeer zeker een mening) en carrièreswitches (niemand hoeft te weten dat teveel tristesse tegelijk mij nu even van mijn werk weghoudt).

Het bord is leeg en de vraag valt of ik meer kinderen heb. Daarop is natuurlijk maar één antwoord mogelijk. “Ja, een zoon, één dag ouder dan J.", de zoon des huizes. Ik voeg eraan toe dat hij meervoudig complex gehandicapt is, om vragen over school en sport voor te zijn. Tevreden stel ik vast dat ik, nu, bij deze vergelijking, weinig voel. De ene J. en de andere – dat is een wereld van verschil. Een leven van verschil. En dat is. Niets meer en niets minder.

Intussen heeft Almaz, na een bedeesd begin, haar weg gevonden. Joelend rent ze met de andere kinderen op het trapveldje even verderop. Wat maakt het uit dat het allemaal jongens zijn en zij eigenlijk trots haar feestjurk en nieuwe kapsel wilde showen – ze is van alle markten thuis en rennen, dat is altijd leuk. Bezweet meldt ze zich af en toe voor een lekkere tapas en uiteindelijk voor het summum: de ijstaart. Op verzoek van J. treffen ze samen de laatste voorbereidingen. Toefjes crème uit een puntzak, flamberen – met het puntje van haar tong tussen haar lippen toont ze haar mogelijke kandidatuur voor de Cupcake cup. Twee trotse moeders fotograferen de samenwerking tussen hun kinderen. En daar, vanachter de lens, overvalt het me, toch.

Zó had het kunnen zijn. Almaz samen met haar grote broer. Almaz als jongste niet noodgedwongen in de rol van de oudste: de aanbedene, verzorgende, stimulerende, maar als jóngste. Beschermd, aangemoedigd, geprezen, in volle interactie. Zó had het moeten zijn. Niet achter, maar voor de lens.

Ik knipper met mijn ogen en berg samen met het onbestemde gevoel mijn toestel weg. Prijs mijn dochter en de zoon van mijn vriendin, die zo leuk en vanzelfsprekend met een zoveel jonger kind optrekt. Zonder gêne neem ik een tweede stuk ijstaart.

Hij is verrukkelijk. En ik kan dit.

2 Reacties

Wensouder

11/8/2016

3 Reacties

De hele dag al kijkt ze de klok vooruit en stelt vragen als 'Hoe lang is een uur?' Ze noemt de bedtijden van haar vriendinnetjes, die vanavond vast niet zo lang mogen opblijven als zij. 'Tot negen uur, sjonge dát is laat!'

Gehuld in haar lievelingspyama -van Frozen, natuurlijk- zit ze bijtijds klaar op de bank, een schaaltje met lekkers binnen handbereik. Met een kriebel in mijn buik zit ik naast haar, hier minstens zo naar uitkijkend als zij. Al bij de eerste tonen schiet ik vol. 'Een kind onder de evenaar wordt later vaak een bedelaar': 6 jaar was ik toen de eerste Kinderen voor Kinderen lp werd gelanceerd. Nu zit ik hier op de traditionele eerste zaterdagavond van november, met mijn eigen 6-jarige naast mij, lekker tegen me aan gekruld.

Ja, ik ben een wensouder, denk ik. Nooit wenste ik me iets vuriger toe dan nog een kind. Dit kind. Ons kind. Zó geliefd, zo gewenst.

Deze week voelde ik me vies. Besmeurd. Adoptie beheerste het nieuws: de Raad voor Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming bracht een rapport uit met als belangrijkste aanbeveling adoptie van kinderen uit het buitenland per direct af te schaffen. Met terugwerkende kracht ben ik schuldig verklaard: ik heb mijn belang voor het hare laten gaan. Ze had daar moeten blijven, in erbarmelijke omstandigheden. Liever in eigen land, dan geliefd. Liever dood, dan levend.

Het rapport van de RSJ is broddelwerk. Het gaat eraan voorbij dat het Haags Adoptieverdrag opvang in eigen land al als uitgangspunt neemt. Alleen als dat niet kan, komen kwetsbare kinderen in aanmerking voor adoptie naar het buitenland. Opgroeien in een gezin is immers wetenschappelijk bewezen vele malen beter dan in een tehuis. Daarnaast ziet men over het hoofd dat stoppen met adoptie naar Nederland geen enkel probleem oplost: andere landen staan in de rij om de kinderen op te nemen. Als Nederland hebben we meer impact door te blijven meedoen en een voortrekkersrol te vervullen in het nog verder verbeteren en sluitend krijgen van het systeem. Want natuurlijk moet kinderhandel worden voorkomen.

Al tijdens het eerste nummer ruilt ze de bank in voor de dansvloer. Met haar neus in de beeldbuis klinkt een diepe zucht bij moeilijke pasjes. De makkelijke doe ik wat graag met haar mee. Weg schud ik de verwarrende gedachten. Natuurlijk heeft adoptie ook een donkere kant, een gitzwarte zelfs. Maar het is zoveel meer dan dat.

Verzaligd ploft ze bij de aftiteling neer op de bank. 'Het is midden in de nacht nu, en alle kinderen liggen in bed. Maar ik niet! Wel bijna nu, toch? En jullie ook? Morgen wil ik weer kijken, maar dan mét Jens.'

De enige die mag oordelen is zij.

3 Reacties

Flink

7/19/2016

0 Reacties

Eindelijk breekt ook voor het zuiden van het land de laatste week van het schooljaar aan. Voor de kleuters een voortzetting van de onafgebroken reeks festiviteiten die reeds na de meivakantie zijn ingezet. ‘We gaan met waterballonnen spelen mama, én we krijgen een ijsje van de juffen in de speeltuin. En oh ja, we gaan ook naar de musical van groep 8!’

Op weg naar Jens’ dagbesteding spot ik haar in mijn achteruitkijkspiegel. Uitgelaten huppelend te midden van een kleurige sliert kleuters, op weg naar de locatie van de bovenbouw. Ik probeer het toenemende zware gevoel te onderdrukken en zing zacht de regels van mijn solo van weleer: ‘Ik wik en ik weeg, ik plus en ik min. Ik deel een ster uit, en neem er een in’. Geen idee of ik toon hield, destijds, en of de slapeloze nachten en buikpijn vooraf het waard waren. Nu kijk ik er in ieder geval op terug als een hoogtepunt in mijn kinderleven. Het zoveelste hoogtepunt dat niet voor Jens is weggelegd.

Er is geen ontkomen aan. Op Facebook, in de gangen van kantoor, in de supermarkt, op het schoolplein: overal hoor ik van de onverholen trots en stiekeme tranen bij de afsluiting van de basisschool. De stinkende was na het kamp en de lange uitslaapsessies die nodig zijn om te herstellen. De kennismaking op de middelbare school, de onzekerheid over een rooster met steeds andere leraren en een klas vol nieuwe leerlingen. Op de fiets word ik ingehaald door een 12-jarig meisje van even verderop uit de straat: helemaal alleen. En ik hoor hoe onze overbuurjongen, die een klas heeft overgeslagen, zonder overleg met zijn ouders een kaartje heeft gekocht voor zijn eerste echte schoolfeest. Want dat mag hij natuurlijk niet missen.

Het is niet te bevatten waar Jens had kunnen staan. Waar wij hadden kunnen staan. Toen niet, nu niet, nooit niet. Het blijft ook niet te bevatten waar we wél staan: bij de antimijlpaal van zijn 12e verjaardag. Voor hem verandert er, behalve zijn nu snel groeiende lijf, niets.

Vandaag mag het zware gevoel het even winnen. Krijgt het verlies dat zich onherroepelijk ook nu weer aan me opdringt, de aandacht die het verdient. Almaz had, na de generale repetitie, samen met ons naar de musical van haar grote broer moeten gaan. Wat zou hij verlegen zijn geweest, en wij trots. Wat zou het vanzelfsprekend zijn geweest, die zoveelste mijlpaal. En spannend, die poort naar snel toenemende onafhankelijkheid.

Onthutst besef ik dat deze droom hoe dan ook nooit was uitgekomen. Met een gezonde Jens was Almaz niet onze dochter geweest. Ik moet er niet aan dénken. En toch zou ik minstens tien jaar van mijn leven geven voor een gezonde Jens.

Toch.

Mijn leven blijft flink plussen en minnen.

0 Reacties

Zo zoet

3/29/2016

2 Reacties

Halverwege haar verhaal, vol saillante details over de logeerpartij bij opa en oma, kijkt ze op. Haar broer staat in de deuropening, nog na-kleumend van de kou, leunend op zijn vader. Vier passen en ze is bij hem. Ze werpt zich om zijn nek: “Gelukkig, daar ben je weer!” Verbaasd kijkt hij langs haar heen, omhoog - omlaag - opzij. Dan legt hij zijn wang tegen de hare. Lachend veegt ze de kwijlsliert van haar gezicht en doet een paar stappen achteruit.

Zijn vader zet hem op de grond en ritst zijn jas open. Even schudden met zijn schouders en hij is uit. In een vloeiende beweging kruipt hij naar zijn zusje. Hij richt zich op, strekt zijn bovenbenen en tast met zijn linkerhand naar haar elleboog. Ze zet zich schrap, biedt hem zijn steun en kijkt. Kíjkt - ademloos. Voorzichtig vleit hij zijn hoofd tegen haar schouder. Zo zoet, zo zacht.

"Het doet geen pijn hoor, mama. Jens knijpt niet. Nou ja, een beetje maar. En kijk eens wat hij doet! Hij heeft mij óók gemist!"

Snel sla ik mijn armen om beiden heen, zodat Jens zijn greep kan doen verslappen. Dromerig knuffelt hij verder. Ook Almaz geeft zich over, stilletjes, met een glimlach van oor tot oor.

Ze zijn weer thuis.

2 Reacties

Tellen

3/15/2016

1 Reactie

"Mama, hoeveel kinderen wil jij?"

Wát een vraag, op de paasafdeling van de Hema. Ik aarzel. Zal ik eerlijk zijn? In gedachten bereid ik me voor op een Pedagogisch Gesprek: niet alles wat je wilt, kan.

“Ik wil graag drie kinderen.”

Theatraal werpt ze haar hoofd in haar nek. "Drie? Nee gekkie. Jij wilt twee kinderen. Jij wilt mij en Jens. IK wil drie kinderen. Twee uit mijn buik en één uit Ethiopië. En ze zijn allemaal bruin. En één is een tweeling."

Lekkerbekkend kijkt ze van een chocolade paashaas naar mij en weer terug. Ze zucht.

"Mama jij kunt echt niet tellen zeg!"

1 Reactie

Fan

2/2/2016

3 Reacties

Opgewonden als een tiener voor haar eerste concert maak ik me klaar. Help Almaz in haar twee maten te grote regenboogjurkje en controleer nog één keer de tickets in mijn tas. In maart, bij de aankondiging van hun afscheid, was ik er als de kippen bij. Al die jaren kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om zonder Jens naar K3 te gaan. Maar dit zou mijn laatste kans worden.

K3 is communicatie met Jens. Gekke dansjes instuderen met behulp van de dvd, zodat ik hem afleiding tijdens vervelende medische onderzoeken kan bezorgen. K3 is zijn stralende lach, die mijn ziel raakt. K3 is hem 'erbij' halen tijdens of na een epileptische aanval. K3 is een te lange wandeling of autorit opvrolijken. K3 is mijn verlangen van Afrika tot in Amerika, van de Himalaya tot in de woestijn. K3 is het begin van de band tussen zusje en grote broer, nog voor ze elkaar ontmoet hebben. K3 is eindelijk-eindelijk-eindelijk een gewone moeder zijn.

K3 zijn talloze geluksmomenten. En dus ga ik, met Almaz. Jens meenemen is echt niet verantwoord.

Natuurlijk beginnen de tranen al bij de eerste noten te stromen. Almaz is dan al lang uit mijn blikveld verdwenen. Vlak voor het podium danst, zingt en klapt ze alsof ze niet nog maar zo kort geleden een verlegen kleuter was. Stilletjes laat ik de grote klasse van de 'oude' K3 op me inwerken. Wat een vakvrouwen. De nieuwe zullen nog heel wat jaren nodig hebben om dit niveau te bereiken, al maakt dat de kinderen weinig uit en is hun enthousiasme aanstekelijk.

Verdorie, dat juist hun laatste show mijn eerste moet zijn.

K3 is voor mij diep sentiment. Zó groot dat het het niveau 'heimelijk genoegen' zichtbaar ontstijgt. Ach, wat kan mij het schelen.

Wanneer is die show voor volwassenen? Ik ben fan.

3 Reacties

Gezinskompas

12/15/2015

0 Reacties

“Almaz had het over een hulp-Sinterklaas.” ”Wat zég je?” Geïrriteerd manoeuvreert Coen de wandelwagen door een berg herfst-bladeren. Almaz fietst zo'n 50 meter voor ons uit, duidelijk buiten gehoorsafstand. Ik schraap mijn keel. “Ach, eigenlijk kunnen we er net zo goed hardop over praten waar Jens bij is. Een 11-jarige gelooft immers niet meer en normaal betrek je hem in het complot.” Jens bladert stoïcijns in zijn boekje, ietwat scheef onderuitgezakt. Amper halverwege neemt mijn stemvolume weer af. Niks complot.

Het voelt niet goed. Dit. Doen alsof Jens een gewone 11-jarige is. Zoals het ook niet goed voelt hem eeuwig als kind te blijven behandelen. Gisteren nog zat hij op de schoot van de Sint, bij een mooie familiebijeenkomst bij het zorginitiatief. Geheel ontspannen, genietend van de reuring om hem heen. Maar ook dat gaf toch weer een wrange bijsmaak. Hij snapt het niet en hij zal het nooit snappen.

Jet Isarin schreef in haar proefschrift ‘De eigen ander’ dat wij zorgouders lijden onder de afwezigheid van een rolmodel en gebrek aan adviezen in de tekortschietende gezondheidszorg. Een waarheid als een koe. Zoveel deskundigen, maar geen maatschappelijke norm inzake de opvoeding van een kind met MCG. Geen voorbeelden in je vriendenkring, geen borrelpraat of hysterische websites. Bovenal geen natuurlijke groei van je kind. Hooguit is er je eigen kompas, dat nodig geënt moet worden.

Jaren geleden adviseerde onze Amerikaanse orthopedagoge ons om Jens' hobby's mee te laten groeien met zijn leeftijd. Een Spiderman-boek of cd van One Direction trekt namelijk eerder de aandacht van leeftijdsgenoten. Maar het werkt niet. Althans: nog niet, noch voor hem, noch voor ons. Als er zo weinig is waar je plezier aan beleeft en je zo kunt opgaan in een Nijntje-versje of K3-lied, waarom dat dan achter je te laten? Te meer daar dat contact met leeftijdgenoten er - heel begrijpelijk - ook met stoere spullen niet of nauwelijks komt.

Almaz remt, stapt af en roept over haar schouder: "Nog twee nachtjes tot pakjesmiddag. Ik vind het zo spannend!" Jens bladert verder. Ik duw het zware gevoel weg en richt mijn gezinskompas. Almaz zal ons Sinterklaasfeest de komende jaren bepalen, zoals ze ook de muzikale ontwikkeling van haar broer zal inkleuren. Zij geeft het tempo door de levensfasen -het wat- aan, daar waar om Jens heen de condities -het hoe- worden gebouwd. Misschien is dat het soort van evenwicht wat hem en ons past.

Misschien voelt het dan wel goed.

0 Reacties

Slapstick

7/2/2015

3 Reacties

“Papa hoe was het op jouw werk?” We evalueren de dag met ‘Tafelklets’, een verjaardagscadeau van mijn zus. Almaz wil niet meer zonder: het boek komt steevast met de place-mats op tafel en nog voor de eerste hap slaat ze het gebiedend open. Na een paar wisselende vragen en opdrachten, die de conversatie ook na een drukke dag gaande houden, volgt als afsluiting de 'interviewvraag'. Vandaag is die, voor onze 5-jarige, verrassend open.

Coen denkt even na en vertelt dan hoe hij met zijn collega's veel lol heeft gehad. Typische kantoorhumor, die ik ben vergeten zo gauw hij is uitgesproken. Almaz daarentegen gooit haar hoofd in haar nek en begint te schateren. Een diepe, rollende lach, overduidelijk 'voor de nep'.

Schalks kijkt Jens opzij. Hij smijt zijn boek op de grond, recht zijn rug en valt in. Bulderend.

Natuurlijk moedigt dat Almaz aan om vooral dóór te lachen, nog cabaratesker dan daarnet. Hoe heerlijk moet het zijn om altijd een uitzinnige fan te hebben, die werkelijk alles wat je doet zonder ook maar een zweem van kritiek toejuicht. Je eigen groupie. Jens hapt naar adem, klapt dubbel over zijn tafelblad en komt gierend weer overeind. Hij fladdert. Hij hikt. Hij schudt zijn hoofd uitzinnig heen en weer. In canon houdt de slapstick aan. Minutenlang.

Hun lachsalvo vult de kamer. En meer.

3 Reacties

Gaatje

3/10/2015

1 Reactie

Ochtendspits. Zo snel mogelijk trek ik Jens' broek naar beneden en vouw zijn handen onder zijn hoofd. Luier los, billendoekjes, schone luier, zeep en luierzakje binnen handbereik. Een graaiende hand. “Jens, houd je handen onder je hoofd!” Mijn stem schiet uit, al maakt dat, net als het commando, geen verschil. "Ik kom eraan hoor mama, ik help je wel!" Driftig wrijf ik met mijn elleboog opkomende tranen weg. "Dat hoeft niet hoor meisje, ik kan het zelf. Ga nog maar even spelen". Dit is zo niet het leven dat ik voor je had bedacht. Je zou nu kattenkwaad moeten uithalen met je kleine zusje, achter mijn rug. Maar dat zusje gaat er niet meer komen.

Gisteren ontvingen we een brief van Stichting Afrika, met de mededeling dat ze haar activiteiten in de loop van 2015 gaat beëindigen. De plotse stop van adopties uit Kenia en de voortdurende stagnatie van adopties uit Ethiopië doen ons adoptiebureau de das om. Een bericht dat ons flink onderuit haalt. Ook al was onze hoop langzaam vervlogen, onze droom stond nog overeind.

We blijven dus met zijn vieren. De balans zal hier definitief nooit doorslaan naar ‘normaal’. Voor ons geen kindje meer. Alle eerste keren zijn meteen de laatste. Voor Almaz geen zusje meer, met wie ze kan samenspannen, leren ruzie maken en haar bijzondere situatie nu en later kan delen. Voor Jens geen extra onvoorwaardelijke liefde. Voor het kindje dat nooit komen zal geen plekje bij ons. Geen Stichting Afrika dag meer, geen ontmoetingen met Senayit. Geen lijntje met het kindertehuis. Het is alsof er opnieuw een gaatje in Almaz wordt geboord en daarmee in ons. Stichting Afrika is zo onlosmakelijk met ons leven verbonden. De tranen blijven komen, om dat wat nooit zal zijn. Om die idiote politiek en bureaucratie die zovele kinderen en wensouders kansen ontneemt.

"Lukt het echt, mama? Ik hoorde je toch boos tegen Jens praten?" "Het lukt echt, lieverd". Ik til Jens weer op de grond en ga op zoek naar zijn jas. Almaz heeft die van haar al aan en geeft haar broer een knuffel. Natuurlijk lukt het. Uiteindelijk. Door soms een vinger in het gaatje te stoppen. Door er soms aan te peuteren. Door te aanvaarden dat er altijd gaatjes zullen zijn.

Dit blog schreef ik in januari t.b.v. Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika, editie Maart 2015

1 Reactie

<<Vorige

Tobii: vlinders in mijn buik

IJstaart

Wensouder

Flink

Zo zoet

Tellen

Fan

Gezinskompas

Slapstick

Gaatje

Archief

Zoek op trefwoord: