Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Kisses & dancin’

7/11/2017

4 Reacties

 
Foto
‘Ik begrijp gewoon  niet hoe dit kind onder de selectieradar heeft kunnen blijven!’ We zijn wat te vroeg en ik maak kennis met de lerares  van de talentgroep van de regionale jazzdance club. Tijdens de demonstratieavond, ruim een maand geleden, is Almaz ‘gespot’. Tussen de groten danste ze de slotact met haar hele zijn: ritmisch, met vloeiende bewegingen, nog meer flair en een aanstekelijk enthousiasme. Ze werd uitgenodigd deel te nemen aan het auditietraject en na enig aarzelen –mag ze alsjeblieft nog even kind zijn?-  legden we haar de keuze voor. En ze wilde, graag zelfs. Tot nu toe pakt ze het goed op en het zou ons dan ook niet verbazen als we de komende jaren veel tijd gaan doorbrengen op houten publieke tribunes in grote sporthallen – stiekem zoveel beter dan in alle vroegte in weer en wind langs de lijn. ‘Ja, dat lijkt me nogal logisch, antwoord ik, een beetje beschaamd. Wij dachten dat het onze misplaatste ouderlijke trots was. Daarna waren we bang dat we het logistiek niet geregeld zouden krijgen, maar vonden opvang voor Almaz’ gehandicapte broer op maandagmiddag. Wat zijn we blij dat ze hier is.’
 
Een week later. De pgb’er meldt zich ziek, en ik haast-me-rep-me naar de dagbesteding (auto in), naar huis (auto uit, wandelwagen in), naar het schoolplein, naar huis (wandelwagen uit, stoel in), drinken, naar de gymzaal (stoel uit, auto in). Voor het eerst geef ik Almaz een kus vlak voor het voetpad dat naar de gymzaal leidt en duw gedachten over kinderlokkers en ander ongedierte weg. Nadrukkelijk vraag ik haar of ze wil dat ik aan het einde van haar les samen met Jens naar binnen kom en nog even meekijk, of dat we op dezelfde plek op haar wachten. Ze aarzelt geen moment: ‘Kijken, natuurlijk!’ Naar huis (auto uit, stoel in), sondevoeding (stoel uit, auto in, auto uit, buggy in), naar de gymzaal. De vrolijke noten van Kisses & dancin’ komen ons al tegemoet. Jens en ik vinden een plekje buiten de lijnen en nog voor we stil staan klapt hij verrukt mee en draait zijn hoofd heen en weer. Een snelle zwaai van zijn zus en dan direct weer haar opperste concentratie. Ongelofelijk hoe snel deze kinderen nieuwe pasjes oppikken, onthouden, en ook zonder afkijken weten te timen. Ongelofelijk hoe krachtig mooi ons meisje danst. Is.
 
Zo ook haar begroeting, na afloop van de les. ‘Jéns, jij vond het leuk he! Had je me gezien? De chassé, en die nieuwe draai, opzij?’ Ook ik krijg een gehaaste knuffel, waarna ze haar waterflesje pakt en de kleedkamer inloopt, op zoek naar haar sandalen.  Zodra wij haar, in haar kielzog, volgen, verandert er iets in de atmosfeer. Even is het ongrijpbaar, dan dringt tot me door hoe een plotselinge stilte de muffe zweetgeur verdringt. Bewegingen stokken – blote voeten blijven zweven in de lucht, armen verstrikken in de zoektocht naar een mouw. Ogen sperren,  wijd. Monden vallen open, wijd. Een houten bank vol halfontblote kinderen die niet anders kunnen dan ongegeneerd gadeslaan. Langzaam zoek ik mijn weg langs de verstarde rij naar buiten, het gestaar zoveel mogelijk negerend, net zoals de stroboscopische flitsen in mijn hoofd waarin verleden en heden samenballen. Verbeten richt ik me op de gedachte die óók weerlicht: op het schoolplein gebeurt dit niet. Daar kennen ze Jens, daar kennen ze ons. Daar zijn we gewoon wie we zijn.
 
Sierlijk huppelt Almaz voor ons uit, het voetpad op, naar de parkeerplaats (buggy uit, auto in). ‘De dansjuf was er nog niet, mama, de poort was dicht! Ik was helemaal alleen. Gelukkig kwam er snel een ander kindje.’ Ze ziet het niet, nog niet! Een zucht verlicht mijn verkramping. Maar - voor hoe lang nog?  Besmuikt blik ik in de achteruitkijkspiegel, van broer naar zus, trap de koppeling in, richt me op vooruit. Wat gun ik Almaz haar onbevangenheid. De puurheid van de band met haar broer, met een stevige schil daaromheen. Maar bovenal: wat gun ik haar blijvende trots. Trots op haar hele zijn: op haar afkomst én op het pad dat ze aflegt. Op wie ze is en op wie ze zijn zal.
 
Samen met haar broer en los van hem.



4 Reacties
Anne
7/11/2017 11:57:05 am

Almaz heeft jullie liefde en begrip. Dat compenseert alles!

Antwoord
Tien
7/12/2017 02:54:38 am

Dat dansen zit gewoonweg in de genen en daar mag ze zeker super trots op zijn! Ik denk dat Almaz wel degelijk mee krijgt hoe andere kinderen reageren op haar broer. Maar ze weet ook als geen ander, dat kinderen dit doen en dat dit zelfs uit pure belangstelling kan zijn... Ze heeft hier (nog) geen negatief beeld bij. Wij, volwassenen, hebben aangeleerd niet meer "aan te gapen" of directe vragen te stellen. In tegendeel; het slaat bij volwassenen door naar vooral niet kijken en negeren... Een tussenweg zou toch ook mogelijk moeten zijn; gewoon normaal aankijken en begroeten en bij vragen; het gesprek aangaan en deze netjes en beleefd stellen...

Antwoord
Saskia
8/1/2017 05:37:37 am

Herkenbaar, het staren, het kijken. Logisch, hij is anders, hij valt op. Maak er gebruik van. Laat zien hoe bijzonder jouw Jens is, hoe trots jullie zijn op jullie mannetje. Zet de deur open. Echt het helpt. Help de ander over zijn schroom om vragen te stellen.
Vrijwel altijd (is mijn ervaring) blijkt dat mensen oprecht geïnteresseerd zijn, graag het contact aan willen gaan maar niet weten hoe, bang zijn de verkeerde vragen te stellen, jou te kwetsen of dat je boos wordt.
Soms blijken ze zelf in hun omgeving een kindje hebben met beperkingen en is er dus sprake van herkenning.
Echt, het leidt vaak tot bijzondere ontmoetingen en als het ijs eenmaal gebroken is zien mensen niet meer alleen dat jongetje met beperkingen, dan zien ze Jens die ondanks zijn beperkingen ook heel erg kan genieten en leuk en lief is. Een kind om van te houden.
Dat willen we toch... dat onze kinderen 'gezien'. worden?

Antwoord
Josien
9/18/2017 07:39:46 am

Wat een mooie reactie. Ik krijg een steek in mijn buik bij de gedachte aan het gevoel dat je beschrijft hoe men reageert op Jens Odette. Dat laat een moeder niet onberoerd, altijd maar opvallen vanwege het anders zijn. Maar je hebt gelijk Saskia. Iedere ouder wil dat zijn/haar kind gezien wordt.

Antwoord



Laat een antwoord achter.

    E-mail nieuwsbrief:
    Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan!

    Archief

    Februari 2019
    Oktober 2018
    September 2018
    Juni 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014
    December 2013
    November 2013
    Oktober 2013
    September 2013
    Augustus 2013
    Juli 2013
    Juni 2013

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Adoptie
    Balans
    Begrip
    Bezuinigingen
    Bloggen
    Brusje
    Communicatie
    Eigenregie
    Eigen Regie
    'feel Good'
    In De Media
    Instanties
    Medisch
    Meerv Gehandicapt
    Ontwikkeling
    #oudersvoorgoedezorg
    Politiek
    Verwerking
    Zorgouders

Powered by Create your own unique website with customizable templates.