Dank voor het lezen, reageren en delen.
Ik wens jullie een gezond en liefdevol 2015, onnavolgbaar en zonder grote zorgen.
Odet
Ik wens jullie een gezond en liefdevol 2015, onnavolgbaar en zonder grote zorgen.
Odet
 Geachte heer van Rijn,
Na een jaar strijd concludeer ik dat we wel degelijk dezelfde doelen nastreven: het verbeteren van de zorg voor kwetsbare mensen en verantwoord omgaan met zorggeld. Ik zie echter ook dat u uw doel voorbijschiet: in uw nobel streven dreigt u zorg-op-maat voor meervoudig complex gehandicapten (MCG) te vernietigen nog voordat er alternatieve oplossingen voorhanden zijn. Ik denk dat dat komt doordat het voor u en uw ambtenaren moeilijk is het effect van uw beleid op de praktijk in te schatten. Echt kwalijk kan ik dat u niet nemen. Wat wist ik immers zelf van MCG en de complexiteit van interfererende handicaps en MCG-zorg voordat mijn zoon Jens werd geboren? Hoe kon ik de talloze hordes in zorgland overzien zonder eerst zelf hopeloos te zijn verdwaald? Ik wil u daarom voorstellen de krachten te bundelen. Bij deze solliciteer ik naar een beleidsfunctie bij uw Ministerie VWS. Ik beschik over de benodigde diploma's en complementaire kennis en ervaring. Uw wetteksten heb ik tot in den treure bestudeerd en ik meen zelfs inmiddels in staat te zijn kamervragen voor u te beantwoorden. Ik bied u een onevenaarbare dosis motivatie, doorzettingsvermogen en praktijkkennis over zorgaanbod- en zorgvraagkant. Met mijn rekenkundig en analytisch vermogen kan ik u helpen het laatste restje PGB-fraude uit te bannen. Mijn combinatie van conceptualiteit en focus loodst u met minder kleerscheuren naar uw deadlines toe. Ik heb een snel groeiend netwerk met stakeholders en begrip van het politiek beïnvloedingsproces. Niets aan social media is mij vreemd en ik weet me zowel op papier, in achterafkamertjes als vol in beeld te handhaven. Maar bovenal beschik ik over een grote vernieuwingsdrang. Ik wil u helpen de mens achter de handicap te zien en de zorg terug naar hem te brengen. Uiteraard laat ik ieder persoonlijk belang achter bij de toegangspoort van uw Ministerie en teken zonder aarzelen een geheimhoudingsverklaring. Met hart en ziel wijd ik me aan de publieke zaak, met hart en ziel breng ik beleid en praktijk in betekenisvolle harmonie. Graag licht ik mijn sollicitatie in een persoonlijk gesprek nader aan u toe. U beschikt reeds over mijn contactgegevens.  De deur zwaait open. Een lange rij kleuters betreedt voorzichtig het schoolplein. Ik vang een glimp op van een warrige discostaart en zwaai. Haar spiedende blik verandert onmiddellijk in een open lach. “Mama! Kijk eens wat ik heb!” Vol trots toont ze me haar stempelwerkje van die dag.
Naast ons drukt een klasgenootje eenzelfde blad vol letters in de handen van haar moeder. “Mama, mag ik met Almaz spelen?” Het lijdend voorwerp spitst haar oren en hoort tot haar tevredenheid dat ze een speelafspraakje heeft. De enige resterende vraag is: waar? “Mag het bij Mila thuis, mama?” fluistert ze in mijn oor. “Dan kan ik het konijn aaien!” Tsja, daar kunnen onze trampoline, glijbaan, schommel, schommelbank en grote speelkamer niet tegenop. “Natuurlijk mag dat! Mila, Almaz wil graag bij jou thuis spelen.” Morrend verschuilt Mila zich achter haar moeders rug. “Ze vindt Jens zo leuk”, verzucht ze tegen me, “maar we hebben gezegd: om de beurt”. Het konijn wint het van Jens, of beter: de om-de-beurt regel is ook ónze regel. Almaz geeft haar broer een innige knuffel en legt haar handje om de duwstang van de wandelwagen. Mila’s handje sluit aan. Samen lopen we naar haar huis. Hoge stemmetjes vertellen in één adem over het Sinterklaasjournaal dat die avond begint en over mensen die sterretjes geworden zijn. De naderende ijscowagen trekt hun aandacht. “Jens eet niet, hij heeft een slangetje en hij houdt ook niet van ijs. Maar ik wel!” Weemoedig leg ik de laatste meters, nu alleen met Jens, naar ons huis af. De speelafspraakjes rijgen zich plots wel heel erg aaneen, en hoe fijn ik dat ook voor Almaz vind, toch mis ik ons enige naschoolse uurtje samen. Ik troost me met de gedachte dat de volgende keer óns huis weer aan de beurt is. Dan krijgt Jens full entertainment van twee kleuters in verkleedkleren die met elkaar strijden om afwisselend de Cinderella muiltjes, K3-microfoon of de kassa. Ooit zei de fysiotherapeute tegen me: “Voor sommige kinderen is kijken hetzelfde als meedoen”. Zo diep die woorden me toen griefden, zo waar blijken ze nu. Almaz bezorgt Jens toch maar mooi een soort van speelafspraakjes. |
E-mail nieuwsbrief:
Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan! Archief
Februari 2019
Zoek op trefwoord:
Alles
|
RSS-feed
