Misschien is het wel de meestgestelde vraag van dit moment: 'En, ben je al aan je tweede boek begonnen?' Ik vat het maar op als een enorm compliment. Als zin in meer. Alleen, dat ontbreekt er bij mij totaal aan.
Aan het begin van hopelijk een oogstjaar gaat elke vrije minuut zitten in lezingen. Het 'binnenhalen', voorbereiden, uitvoeren. Het genieten van ieder moment van 'flow', dat op steeds nieuwe angsten volgt. In al mijn kwetsbaarheid met prikkelende stellingen voor een groep staan. Wat is dat thrilling, grensverleggend maar vooral ook gaaf! Wat ontstaan er mooie nieuwe inzichten, bij mijn publiek, maar ook bij mezelf. Ik mag een steentje verleggen in de zorgrivier. Bij studenten - de hoop van de toekomst. Bij instanties - die buiten de hokjes van de regels geïnspireerd willen worden. Bij zorginstellingen - waar volop bewogen mensen werken die uit hun eigen systemen willen breken.
Met moeite vul ik mijn blog. Een heus writer's block valt me ten deel. Alles wat ik wilde schrijven heb ik al gedaan. Soms vang ik een 'still' van mijn kinderen en knal die tijdens het koken op digitaal papier. Soms word ik getroffen door mijn 'levend verlies' en schreeuw het schriftelijk uit. Vaker heb ik het gevoel dat de naald in een groef blijft hangen, zeker waar het de Wet Langdurige Zorg betreft. Mierenstapjes vooruit, reuzenstappen achteruit, een al even misselijk als intrigerend machtsspel. Wie wil het nog horen? Ik -even- niet meer.
Mijn gedroomde boek is uitgegeven en is succesvoller dan ik ooit had gehoopt. Ik mag een tandwieletje zijn en heb mijn tussenstation bereikt. Zeg nooit nooit. Maar ik zeg nu: nu.
Ik schrijf niet, maar spreek.
Aan het begin van hopelijk een oogstjaar gaat elke vrije minuut zitten in lezingen. Het 'binnenhalen', voorbereiden, uitvoeren. Het genieten van ieder moment van 'flow', dat op steeds nieuwe angsten volgt. In al mijn kwetsbaarheid met prikkelende stellingen voor een groep staan. Wat is dat thrilling, grensverleggend maar vooral ook gaaf! Wat ontstaan er mooie nieuwe inzichten, bij mijn publiek, maar ook bij mezelf. Ik mag een steentje verleggen in de zorgrivier. Bij studenten - de hoop van de toekomst. Bij instanties - die buiten de hokjes van de regels geïnspireerd willen worden. Bij zorginstellingen - waar volop bewogen mensen werken die uit hun eigen systemen willen breken.
Met moeite vul ik mijn blog. Een heus writer's block valt me ten deel. Alles wat ik wilde schrijven heb ik al gedaan. Soms vang ik een 'still' van mijn kinderen en knal die tijdens het koken op digitaal papier. Soms word ik getroffen door mijn 'levend verlies' en schreeuw het schriftelijk uit. Vaker heb ik het gevoel dat de naald in een groef blijft hangen, zeker waar het de Wet Langdurige Zorg betreft. Mierenstapjes vooruit, reuzenstappen achteruit, een al even misselijk als intrigerend machtsspel. Wie wil het nog horen? Ik -even- niet meer.
Mijn gedroomde boek is uitgegeven en is succesvoller dan ik ooit had gehoopt. Ik mag een tandwieletje zijn en heb mijn tussenstation bereikt. Zeg nooit nooit. Maar ik zeg nu: nu.
Ik schrijf niet, maar spreek.
RSS-feed
