Natuurlijk zijn we er ook nu weer als de kippen bij om kaartjes voor Circus Cliniclowns te bestellen. Maar naarmate de zorgvuldig gekozen datum nadert, nemen onze bedenkingen toe. Na drie jaar Circus Boemtata vinden de Cliniclowns het tijd voor een nieuwe voorstelling. Dat is ongetwijfeld interessanter voor de medewerkers, sponsors, ouders en de gezonde broertjes en zusjes. Maar voor kinderen met meervoudig complexe handicaps hoeft dat helemaal niet: iets wat zich al een weg door hun hersenpannen heeft gebaand, geeft meer kans op een fijne ervaring.
Juist dit jaar ontvangen we geen voorbereidende cd of dvd. Ik struin het internet af maar vind slechts een korte trailer. De goedbedoelde aftelkalender is weliswaar leuk voor Almaz, maar aan Jens met zekerheid niet besteed. Enigszins gereserveerd rijden we dan ook op een vroege zondagochtend naar Leende. “Stel je er nou maar op in dat je Almaz een enorm plezier gaat bezorgen en dat het voor Jens volgend jaar alweer leuker is”, zo adviseert een mede-zorgmoeder me nog via WhatsApp. Ja, natuurlijk doe ik dat, in mijn hoofd. Maar mijn hart wil ook wat.
Het is Almaz die tussen de huizen door als eerste de circustent ontwaart en ons ook op de bewegwijzering wijst. We parkeren tussen de vele kingsize auto’s en busjes en snellen door de regen naar binnen. Gelukkig is de hittegolf voorbij. In de tent kijkt Jens opvallend opmerkzaam om zich heen. Een glimlach breekt door. We leggen hem nog maar eens uit waar we zijn. Ik herken, intuïtief, zijn herkenning. Zijn lach op zijn gezicht gebeiteld.
Al bij het eerste interactieve gedeelte (de wasserij) wordt Jens gegrepen. Een liedje waarin het woord ‘draaien’ voorkomt is – natuurlijk – een succes. Aan alles is gedacht: door de aanwezigheid van kleine teiltjes kunnen ook de rolstoelers de was doen. Enthousiast graait Jens in de ballen. Terwijl Almaz de was vouwt en fanatiek de lijn omhoog trekt, kijkt hij gefascineerd naar de bellenblaas-machine.
Deel twee (de bakkerij) is voor Jens minder interessant, maar biedt wel de gelegenheid om hem even uit de rolstoel te halen en te zien hoe andere kinderen verwoed in het kinetisch zand wroeten. Door naar de derde zaal (de werkplaats), waar een sprookjesachtige symfonie van windvangers wordt afgewisseld met de introductie van de acrobaten en hun kunsten. Circus Boemtata herleeft, voor ons alle vier.
We sluiten af in de grote zaal. De grappen en grollen gaan aan Jens voorbij, maar de belichting maakt dat hij goed kan focusseren. Elke grote beweging op het podium wordt met wild gefladder begroet. Er is nieuwe muziek, die zich linea recta een weg door Jens’ hersenpan baant. Even brengt een Italiaans lied me in verwarring. Huh? Dat snapt hij zéker niet! Maar dan begint het me te dagen. Ook ik begrijp er geen jota van, maar geniet nog steeds. Van de ambiance, de kleuren, het geluid, de spotlights. Net als mijn zoon.
“Hef je gezicht naar de regen, dan kun je er weer even tegen.” Dankjewel Cliniclowns voor opnieuw een onvergetelijk, bijzonder gezinsfeestje!
Juist dit jaar ontvangen we geen voorbereidende cd of dvd. Ik struin het internet af maar vind slechts een korte trailer. De goedbedoelde aftelkalender is weliswaar leuk voor Almaz, maar aan Jens met zekerheid niet besteed. Enigszins gereserveerd rijden we dan ook op een vroege zondagochtend naar Leende. “Stel je er nou maar op in dat je Almaz een enorm plezier gaat bezorgen en dat het voor Jens volgend jaar alweer leuker is”, zo adviseert een mede-zorgmoeder me nog via WhatsApp. Ja, natuurlijk doe ik dat, in mijn hoofd. Maar mijn hart wil ook wat.
Het is Almaz die tussen de huizen door als eerste de circustent ontwaart en ons ook op de bewegwijzering wijst. We parkeren tussen de vele kingsize auto’s en busjes en snellen door de regen naar binnen. Gelukkig is de hittegolf voorbij. In de tent kijkt Jens opvallend opmerkzaam om zich heen. Een glimlach breekt door. We leggen hem nog maar eens uit waar we zijn. Ik herken, intuïtief, zijn herkenning. Zijn lach op zijn gezicht gebeiteld.
Al bij het eerste interactieve gedeelte (de wasserij) wordt Jens gegrepen. Een liedje waarin het woord ‘draaien’ voorkomt is – natuurlijk – een succes. Aan alles is gedacht: door de aanwezigheid van kleine teiltjes kunnen ook de rolstoelers de was doen. Enthousiast graait Jens in de ballen. Terwijl Almaz de was vouwt en fanatiek de lijn omhoog trekt, kijkt hij gefascineerd naar de bellenblaas-machine.
Deel twee (de bakkerij) is voor Jens minder interessant, maar biedt wel de gelegenheid om hem even uit de rolstoel te halen en te zien hoe andere kinderen verwoed in het kinetisch zand wroeten. Door naar de derde zaal (de werkplaats), waar een sprookjesachtige symfonie van windvangers wordt afgewisseld met de introductie van de acrobaten en hun kunsten. Circus Boemtata herleeft, voor ons alle vier.
We sluiten af in de grote zaal. De grappen en grollen gaan aan Jens voorbij, maar de belichting maakt dat hij goed kan focusseren. Elke grote beweging op het podium wordt met wild gefladder begroet. Er is nieuwe muziek, die zich linea recta een weg door Jens’ hersenpan baant. Even brengt een Italiaans lied me in verwarring. Huh? Dat snapt hij zéker niet! Maar dan begint het me te dagen. Ook ik begrijp er geen jota van, maar geniet nog steeds. Van de ambiance, de kleuren, het geluid, de spotlights. Net als mijn zoon.
“Hef je gezicht naar de regen, dan kun je er weer even tegen.” Dankjewel Cliniclowns voor opnieuw een onvergetelijk, bijzonder gezinsfeestje!
RSS-feed
