Het is al druk in de kleuterklas. Almaz hangt haar jasje op en stopt haar banaan en appelsap in de daartoe bestemde bakken. Samen begroeten we de juf en gaan op zoek naar een stoeltje. Zoals gewoonlijk draalt Almaz. Alle kiezen is moeilijk - en de keuze voor een plaatsje in de kring al helemaal. Ongeduldig beweeg ik haar in de richting van een van haar vriendinnetjes. Haar billen hebben het stoeltje nauwelijks geraakt als ze weer omhoog springt. “Kijk mama! Kijk daar! Wow, weer lekkers!” Midden op tafel prijkt een kunstig bouwwerk met witte, blauwe en roze spikkels, verscholen onder een dikke laag cellofaan. Een klasgenootje krijgt er een broertje of zusje bij. Stilletjes stel ik vast dat trakteren bij de geboorte alleen al niet meer genoeg is. Wrijf het maar in, jullie nieuwe, zo niet vanzelfsprekende geluk. Ik schrik van mijn eigen verbittering en de felle, pijnlijke steek, als van een onverwachtse splinter.
Ik verman mezelf en reageer enthousiast. De klok wijst alweer kwart voor negen. Een kus, een knuffel, nog één keer zwaaien. Gehaast bereik ik de auto. Maar eenmaal binnen vertragen mijn bewegingen. Voorzichtig verwijder ik de splinter en wentel hem in mijn handen. Wat is dit, dit was toch voorbij? Het 'nooit meer zwanger’, dat had toch een plekje gekregen? Jaren geleden maakte het plaats voor die andere optie, voor ons even zo mooi, maar zoveel minder Russische roulette. Het lange wachten bleek tergend en de maanden tussen het voorstel en afreizen waren op zijn zachtst gezegd traumatisch. Maar met de komst van Almaz kwamen al onze dromen uit. Een nieuw kindje, zo gewenst, zo eigen. We koesterden ons geluk, wentelden het in onze handen. En besloten dat het zich verder mocht vermenigvuldigen.
Een jaar na Almaz' komst startten we een tweede adoptieprocedure. We stelden ons in op een weg vol hobbels, maar waren - als vele anderen - niet voorbereid op het grootste kwantitatieve dieptepunt uit de geschiedenis van Stichting Afrika. Afgelopen jaar kwam er slechts één kindje uit Ethiopië aan. Met regelmaat vragen we ons af wie we eigenlijk voor de gek houden. Wachten lijkt iedere dag zinlozer. In mijn hoofd heb ik al afscheid genomen, maar nog niet in mijn hart.
Wat zou ik graag de komst van een broertje of zusje met dezelfde achtergrond in Almaz' kleuterklas aankondigen. Gewoon, met schuimzoenen - ook al 'kan' dat tegenwoordig niet meer. Nog één keer het mooiste avontuur aller avonturen beleven. Mijn agenda en leven vrij vegen voor nieuwe gezinsvorming. Alle liefde en ervaring die we in ons hebben inzetten, om een thuis opnieuw echt thuis te laten worden. Een gezin vormen waarin de balans nog verder de andere kant uitslaat. Een leven met zijn vijven leiden. Zo'n niet vanzelfsprekend geluk.
Ik stop de splinter in een luciferdoosje en start de motor. Mijn dromen opgeven kan altijd nog.
Dit blog was bestemd voor de volgende editie van Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika. Maar met het bericht van afgelopen donderdag dat Stichting Afrika haar activiteiten gaat beëindigen, is het achterhaald. De splinter is een boomstam geworden.
Ik verman mezelf en reageer enthousiast. De klok wijst alweer kwart voor negen. Een kus, een knuffel, nog één keer zwaaien. Gehaast bereik ik de auto. Maar eenmaal binnen vertragen mijn bewegingen. Voorzichtig verwijder ik de splinter en wentel hem in mijn handen. Wat is dit, dit was toch voorbij? Het 'nooit meer zwanger’, dat had toch een plekje gekregen? Jaren geleden maakte het plaats voor die andere optie, voor ons even zo mooi, maar zoveel minder Russische roulette. Het lange wachten bleek tergend en de maanden tussen het voorstel en afreizen waren op zijn zachtst gezegd traumatisch. Maar met de komst van Almaz kwamen al onze dromen uit. Een nieuw kindje, zo gewenst, zo eigen. We koesterden ons geluk, wentelden het in onze handen. En besloten dat het zich verder mocht vermenigvuldigen.
Een jaar na Almaz' komst startten we een tweede adoptieprocedure. We stelden ons in op een weg vol hobbels, maar waren - als vele anderen - niet voorbereid op het grootste kwantitatieve dieptepunt uit de geschiedenis van Stichting Afrika. Afgelopen jaar kwam er slechts één kindje uit Ethiopië aan. Met regelmaat vragen we ons af wie we eigenlijk voor de gek houden. Wachten lijkt iedere dag zinlozer. In mijn hoofd heb ik al afscheid genomen, maar nog niet in mijn hart.
Wat zou ik graag de komst van een broertje of zusje met dezelfde achtergrond in Almaz' kleuterklas aankondigen. Gewoon, met schuimzoenen - ook al 'kan' dat tegenwoordig niet meer. Nog één keer het mooiste avontuur aller avonturen beleven. Mijn agenda en leven vrij vegen voor nieuwe gezinsvorming. Alle liefde en ervaring die we in ons hebben inzetten, om een thuis opnieuw echt thuis te laten worden. Een gezin vormen waarin de balans nog verder de andere kant uitslaat. Een leven met zijn vijven leiden. Zo'n niet vanzelfsprekend geluk.
Ik stop de splinter in een luciferdoosje en start de motor. Mijn dromen opgeven kan altijd nog.
Dit blog was bestemd voor de volgende editie van Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika. Maar met het bericht van afgelopen donderdag dat Stichting Afrika haar activiteiten gaat beëindigen, is het achterhaald. De splinter is een boomstam geworden.
RSS-feed
