Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Splinter

1/18/2015

2 Reacties

 
Picture
Het is al druk in de kleuterklas. Almaz hangt haar jasje op en stopt haar banaan en appelsap in de daartoe bestemde bakken. Samen begroeten we de juf en gaan op zoek naar een stoeltje. Zoals gewoonlijk draalt Almaz. Alle kiezen is moeilijk - en de keuze voor een plaatsje in de kring al helemaal. Ongeduldig beweeg ik haar in de richting van een van haar vriendinnetjes. Haar billen hebben het stoeltje nauwelijks geraakt als ze weer omhoog springt. “Kijk mama! Kijk daar! Wow, weer lekkers!” Midden op tafel prijkt een kunstig bouwwerk met witte, blauwe en roze spikkels, verscholen onder een dikke laag cellofaan. Een klasgenootje krijgt er een broertje of zusje bij. Stilletjes stel ik vast dat trakteren bij de geboorte alleen al niet meer genoeg is. Wrijf het maar in, jullie nieuwe, zo niet vanzelfsprekende geluk. Ik schrik van mijn eigen verbittering en de felle, pijnlijke steek, als van een onverwachtse splinter.
 
Ik verman mezelf en reageer enthousiast. De klok wijst alweer kwart voor negen. Een kus, een knuffel, nog één keer zwaaien. Gehaast bereik ik de auto. Maar eenmaal binnen vertragen mijn bewegingen. Voorzichtig verwijder ik de splinter en wentel hem in mijn handen. Wat is dit, dit was toch voorbij? Het 'nooit meer zwanger’, dat had toch een plekje gekregen? Jaren geleden maakte het plaats voor die andere optie, voor ons even zo mooi, maar zoveel minder Russische roulette. Het lange wachten bleek tergend en de maanden tussen het voorstel en afreizen waren op zijn zachtst gezegd traumatisch. Maar met de komst van Almaz kwamen al onze dromen uit. Een nieuw kindje, zo gewenst, zo eigen. We koesterden ons geluk, wentelden het in onze handen. En besloten dat het zich verder mocht vermenigvuldigen.

Een jaar na Almaz' komst startten we een tweede adoptieprocedure. We stelden ons in op een weg vol hobbels, maar waren - als vele anderen - niet voorbereid op het grootste kwantitatieve dieptepunt uit de geschiedenis van Stichting Afrika. Afgelopen jaar kwam er slechts één kindje uit Ethiopië aan. Met regelmaat vragen we ons af wie we eigenlijk voor de gek houden. Wachten lijkt iedere dag zinlozer. In mijn hoofd heb ik al afscheid genomen, maar nog niet in mijn hart.
 
Wat zou ik graag de komst van een broertje of zusje met dezelfde achtergrond in Almaz' kleuterklas aankondigen. Gewoon, met schuimzoenen - ook al 'kan' dat tegenwoordig niet meer. Nog één keer het mooiste avontuur aller avonturen beleven. Mijn agenda en leven vrij vegen voor nieuwe gezinsvorming. Alle liefde en ervaring die we in ons hebben inzetten, om een thuis opnieuw echt thuis te laten worden. Een gezin vormen waarin de balans nog verder de andere kant uitslaat. Een leven met zijn vijven leiden. Zo'n niet vanzelfsprekend geluk.  

Ik stop de splinter in een luciferdoosje en start de motor. Mijn dromen opgeven kan altijd nog.

 
Dit blog was bestemd voor de volgende editie van Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika. Maar met het bericht van afgelopen donderdag dat Stichting Afrika haar activiteiten gaat beëindigen, is het achterhaald. De splinter is een boomstam geworden.


2 Reacties
Sanne
1/22/2015 07:20:20 pm

Ik denk dat niemand weet hoe hierop te reageren...dan blijft het vaak stil (is ook mijn eigen ervaring).

Het is een ontroerende en ook verdrietige blog. Ik neem af en toe een kijkje op je site sinds de komst van ons kindje met meervoudige beperking 9 maanden geleden...of eigenlijk, nadat ik je artikel in de Volkskrant met interesse las. (wie garandeert de zorg voor Jens)

Zelf weet ik ook niet zo goed hoe te reageren, behalve dat Jens en Almaz zich geen rijker gezin hadden kunnen wensen en dat een uitbreiding zo mooi zou zijn... Sterkte!

Antwoord
Esther (mama Feline)
1/26/2015 03:38:43 am

Maar, Odet, wat schrijf jij dat prachtig! Dan is mijn blog over mijn naaiwerkjes zo oppervlakkig. Ik voel me zo gezegend met mijn twee meisjes, elke dag weer, maar na jouw verhaal nog even extra. Wat zou ik jullie nog een kindje gunnen in een heel warm nest!

Antwoord



Laat een antwoord achter.

    E-mail nieuwsbrief:
    Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan!

    Archief

    Februari 2019
    Oktober 2018
    September 2018
    Juni 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014
    December 2013
    November 2013
    Oktober 2013
    September 2013
    Augustus 2013
    Juli 2013
    Juni 2013

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Adoptie
    Balans
    Begrip
    Bezuinigingen
    Bloggen
    Brusje
    Communicatie
    Eigenregie
    Eigen Regie
    'feel Good'
    In De Media
    Instanties
    Medisch
    Meerv Gehandicapt
    Ontwikkeling
    #oudersvoorgoedezorg
    Politiek
    Verwerking
    Zorgouders

Powered by Create your own unique website with customizable templates.