Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Ieder kind heeft recht op ontwikkeling! 

3/25/2015

1 Reactie

 
Foto

"Toen ik zwanger was van mijn oudste was tegelijk met mij ook een collega in verwachting. Het was voor ons beiden een nieuwe, maar ook enigszins vreemde ervaring. Want wie had er gedacht dat wij, als fulltime werkende vrouwen die voor ons werk de hele wereld afreisden, ooit moeder zouden worden.

De kinderen werden geboren. Het mijne was gezond en ik kon snel mijn werk weer oppakken. Maar het zoontje van mijn collegaatje was niet gezond, sterker nog, hij was meervoudig gehandicapt. Vanaf dat moment is zij gaan strijden voor een menswaardig bestaan voor haar zoon. Dat was niet makkelijk en ik heb bewondering voor haar hoe zij dit heeft gedaan en wat zij nu, 10 jaar later, allemaal met haar zoon bereikt heeft."

Dank, Karin Straus (Tweede Kamerlid VVD), voor je sterke betoog tijdens het Onderwijsdebat op 25 maart 2015, waarin je de ontwikkelingsmogelijkheden van onze kinderen, de specifieke deskundigheid die daarvoor nodig is en de rol van ons als ouders erkende. En nog meer dank voor je emotie en compliment.

Want dat 'collegaatje', dat ben ik.
1 Reactie

Onder drie dikke lagen

3/18/2015

2 Reacties

 
Picture
"Komen er ook oudere kindjes uit China en hoe worden die dan afgestaan?" Nog altijd ben ik bovenal ontredderd over de beëindiging van onze adoptieprocedure in Ethiopië. Het liefst zou ik de dagen onder drie dikke lagen dekbed slijten. De oneindige reeks Blue mondays aan me voorbij laten gaan. Maar dat kan niet. Er moet gewerkt en gezorgd worden. Er moet een besluit genomen worden. En daarvoor is informatie nodig. Daarom waag ik me aan een belrondje met de adoptievergunninghouders.
 
"Jawel. Denk aan een handje loslaten op een drukke markt. Daar kunnen wij ons niets bij voorstellen he?" Ik denk aan mijn bijna 5-jarige, oh zo stoer maar zo graag zo dichtbij ons. Ik denk aan mijn 10-jarige die al na een paar dagen te vondeling zou zijn gelegd, mocht hij dan nog geleefd hebben. Nee, daar kan ik me niets bij voorstellen.
 
Er blijken toch nog mogelijkheden voor ons. We zijn welkom op nieuwe wachtlijsten. Daarvoor hoeven we alleen maar onze grenzen op te rekken. Ons open te stellen voor zwaardere handicaps of ziekten, belastender achtergronden en procedures. Over een paar jaar kunnen we met zijn vijven zijn. Of later.
 

Of niet.
 
Ik cirkel door de dagen heen: stoppen, doorgaan. We willen zo graag een broertje of zusje adopteren, juist voor Almaz vanwege Jens. Maar we durven het niet aan vanwege Jens. Ze mag in geen geval klem komen te zitten tussen twee zorgkindjes. Wat een mindfuck. Alles begint en eindigt altijd bij Jens. Ik draai verder, in steeds duizelingwekkender cirkels.  Hebben we de verkeerde keuzes gemaakt? Onze weg leidde naar Almaz dus was hoe dan ook goed. Maar we kozen ook namens haar. Onze keuze bepaalde haar leven.
 
Het is een onmogelijk besluit. Stoppen, doorgaan. Een draaikolk dreigt me te verslinden. Opnieuw gaat onze keuze haar leven bepalen. Zoals deze ook het leven van het nieuwe kindje zal bepalen.
 
Onder drie dikke lagen ontvouwt zich een visioen. Het kindje op het marktplein, hopeloos verloren. Een andere witte papa en mama pakken het handje voorzichtig vast. Het is de perfecte match: hun schoot wordt gevuld en met veel toewijding en nieuwe veerkracht helpen ze hem nieuw vertrouwen te bouwen. Elders in Nederland blijft een felbevochten balans in evenwicht. Een ontwapenend jongentje krijgt levenslang de beste zorg, een zonnig meisje de aandacht die ze verdient.
 
Even legt een overstijgend weten mijn gedachten plat. Ontwaar ik hoe werkelijke kracht in de erkenning van je beperkingen schuilt. Dan komt alles weer in beweging.
 

Want een verlangen stilt zomaar niet.


Dit blog schreef ik in januari, kort na het nieuws dat Stichting Afrika haar activiteiten in 2015 gaat beëindigen. Inmiddels werp ik, met het aanbreken van de lente, de dikke lagen weer voorzichtig van me af.

 
 
 

2 Reacties

Gaatje

3/10/2015

1 Reactie

 
Picture
Ochtendspits. Zo snel mogelijk trek ik Jens' broek naar beneden en vouw zijn handen onder zijn hoofd. Luier los, billendoekjes, schone luier, zeep en luierzakje binnen handbereik. Een graaiende hand. “Jens, houd je handen onder je hoofd!” Mijn stem schiet uit, al maakt dat, net als het commando, geen verschil. "Ik kom eraan hoor mama, ik help je wel!" Driftig wrijf ik met mijn elleboog opkomende tranen weg. "Dat hoeft niet hoor meisje, ik kan het zelf. Ga nog maar even spelen". Dit is zo niet het leven dat ik voor je had bedacht. Je zou nu kattenkwaad moeten uithalen met je kleine zusje, achter mijn rug. Maar dat zusje gaat er niet meer komen.

Gisteren ontvingen we een brief van 
Stichting Afrika, met de mededeling dat ze haar activiteiten in de loop van 2015 gaat beëindigen. De plotse stop van adopties uit Kenia en de voortdurende stagnatie van adopties uit Ethiopië doen ons adoptiebureau de das om. Een bericht dat ons flink onderuit haalt. Ook al was onze hoop langzaam vervlogen, onze droom stond nog overeind.

We blijven dus met zijn vieren. De balans zal hier definitief nooit doorslaan naar ‘normaal’. Voor ons geen kindje meer. Alle eerste keren zijn meteen de laatste. Voor Almaz geen zusje meer, met wie ze kan samenspannen, leren ruzie maken en haar bijzondere situatie nu en later kan delen. Voor Jens geen extra onvoorwaardelijke liefde. Voor het kindje dat nooit komen zal geen plekje bij ons. Geen Stichting Afrika dag meer, geen ontmoetingen met Senayit. Geen lijntje met het kindertehuis. Het is alsof er opnieuw een gaatje in Almaz wordt geboord en daarmee in ons. Stichting Afrika is zo onlosmakelijk met ons leven verbonden. De tranen blijven komen, om dat wat nooit zal zijn. Om die idiote politiek en bureaucratie die zovele kinderen en wensouders kansen ontneemt.

"Lukt het echt, mama? Ik hoorde je toch boos tegen Jens praten?" "Het lukt echt, lieverd". Ik til Jens weer op de grond en ga op zoek naar zijn jas. Almaz heeft die van haar al aan en geeft haar broer een knuffel. Natuurlijk lukt het. Uiteindelijk. Door soms een vinger in het gaatje te stoppen. Door er soms aan te peuteren. Door te aanvaarden dat er altijd gaatjes zullen zijn.


Dit blog schreef ik in januari t.b.v. Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika, editie Maart 2015 

1 Reactie
    E-mail nieuwsbrief:
    Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan!

    Archief

    Februari 2019
    Oktober 2018
    September 2018
    Juni 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014
    December 2013
    November 2013
    Oktober 2013
    September 2013
    Augustus 2013
    Juli 2013
    Juni 2013

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Adoptie
    Balans
    Begrip
    Bezuinigingen
    Bloggen
    Brusje
    Communicatie
    Eigenregie
    Eigen Regie
    'feel Good'
    In De Media
    Instanties
    Medisch
    Meerv Gehandicapt
    Ontwikkeling
    #oudersvoorgoedezorg
    Politiek
    Verwerking
    Zorgouders

Powered by Create your own unique website with customizable templates.