"Komen er ook oudere kindjes uit China en hoe worden die dan afgestaan?" Nog altijd ben ik bovenal ontredderd over de beëindiging van onze adoptieprocedure in Ethiopië. Het liefst zou ik de dagen onder drie dikke lagen dekbed slijten. De oneindige reeks Blue mondays aan me voorbij laten gaan. Maar dat kan niet. Er moet gewerkt en gezorgd worden. Er moet een besluit genomen worden. En daarvoor is informatie nodig. Daarom waag ik me aan een belrondje met de adoptievergunninghouders.
"Jawel. Denk aan een handje loslaten op een drukke markt. Daar kunnen wij ons niets bij voorstellen he?" Ik denk aan mijn bijna 5-jarige, oh zo stoer maar zo graag zo dichtbij ons. Ik denk aan mijn 10-jarige die al na een paar dagen te vondeling zou zijn gelegd, mocht hij dan nog geleefd hebben. Nee, daar kan ik me niets bij voorstellen.
Er blijken toch nog mogelijkheden voor ons. We zijn welkom op nieuwe wachtlijsten. Daarvoor hoeven we alleen maar onze grenzen op te rekken. Ons open te stellen voor zwaardere handicaps of ziekten, belastender achtergronden en procedures. Over een paar jaar kunnen we met zijn vijven zijn. Of later.
Of niet.
Ik cirkel door de dagen heen: stoppen, doorgaan. We willen zo graag een broertje of zusje adopteren, juist voor Almaz vanwege Jens. Maar we durven het niet aan vanwege Jens. Ze mag in geen geval klem komen te zitten tussen twee zorgkindjes. Wat een mindfuck. Alles begint en eindigt altijd bij Jens. Ik draai verder, in steeds duizelingwekkender cirkels. Hebben we de verkeerde keuzes gemaakt? Onze weg leidde naar Almaz dus was hoe dan ook goed. Maar we kozen ook namens haar. Onze keuze bepaalde haar leven.
Het is een onmogelijk besluit. Stoppen, doorgaan. Een draaikolk dreigt me te verslinden. Opnieuw gaat onze keuze haar leven bepalen. Zoals deze ook het leven van het nieuwe kindje zal bepalen.
Onder drie dikke lagen ontvouwt zich een visioen. Het kindje op het marktplein, hopeloos verloren. Een andere witte papa en mama pakken het handje voorzichtig vast. Het is de perfecte match: hun schoot wordt gevuld en met veel toewijding en nieuwe veerkracht helpen ze hem nieuw vertrouwen te bouwen. Elders in Nederland blijft een felbevochten balans in evenwicht. Een ontwapenend jongentje krijgt levenslang de beste zorg, een zonnig meisje de aandacht die ze verdient.
Even legt een overstijgend weten mijn gedachten plat. Ontwaar ik hoe werkelijke kracht in de erkenning van je beperkingen schuilt. Dan komt alles weer in beweging.
Want een verlangen stilt zomaar niet.
Dit blog schreef ik in januari, kort na het nieuws dat Stichting Afrika haar activiteiten in 2015 gaat beëindigen. Inmiddels werp ik, met het aanbreken van de lente, de dikke lagen weer voorzichtig van me af.
"Jawel. Denk aan een handje loslaten op een drukke markt. Daar kunnen wij ons niets bij voorstellen he?" Ik denk aan mijn bijna 5-jarige, oh zo stoer maar zo graag zo dichtbij ons. Ik denk aan mijn 10-jarige die al na een paar dagen te vondeling zou zijn gelegd, mocht hij dan nog geleefd hebben. Nee, daar kan ik me niets bij voorstellen.
Er blijken toch nog mogelijkheden voor ons. We zijn welkom op nieuwe wachtlijsten. Daarvoor hoeven we alleen maar onze grenzen op te rekken. Ons open te stellen voor zwaardere handicaps of ziekten, belastender achtergronden en procedures. Over een paar jaar kunnen we met zijn vijven zijn. Of later.
Of niet.
Ik cirkel door de dagen heen: stoppen, doorgaan. We willen zo graag een broertje of zusje adopteren, juist voor Almaz vanwege Jens. Maar we durven het niet aan vanwege Jens. Ze mag in geen geval klem komen te zitten tussen twee zorgkindjes. Wat een mindfuck. Alles begint en eindigt altijd bij Jens. Ik draai verder, in steeds duizelingwekkender cirkels. Hebben we de verkeerde keuzes gemaakt? Onze weg leidde naar Almaz dus was hoe dan ook goed. Maar we kozen ook namens haar. Onze keuze bepaalde haar leven.
Het is een onmogelijk besluit. Stoppen, doorgaan. Een draaikolk dreigt me te verslinden. Opnieuw gaat onze keuze haar leven bepalen. Zoals deze ook het leven van het nieuwe kindje zal bepalen.
Onder drie dikke lagen ontvouwt zich een visioen. Het kindje op het marktplein, hopeloos verloren. Een andere witte papa en mama pakken het handje voorzichtig vast. Het is de perfecte match: hun schoot wordt gevuld en met veel toewijding en nieuwe veerkracht helpen ze hem nieuw vertrouwen te bouwen. Elders in Nederland blijft een felbevochten balans in evenwicht. Een ontwapenend jongentje krijgt levenslang de beste zorg, een zonnig meisje de aandacht die ze verdient.
Even legt een overstijgend weten mijn gedachten plat. Ontwaar ik hoe werkelijke kracht in de erkenning van je beperkingen schuilt. Dan komt alles weer in beweging.
Want een verlangen stilt zomaar niet.
Dit blog schreef ik in januari, kort na het nieuws dat Stichting Afrika haar activiteiten in 2015 gaat beëindigen. Inmiddels werp ik, met het aanbreken van de lente, de dikke lagen weer voorzichtig van me af.
RSS-feed
