De hele dag al kijkt ze de klok vooruit en stelt vragen als 'Hoe lang is een uur?' Ze noemt de bedtijden van haar vriendinnetjes, die vanavond vast niet zo lang mogen opblijven als zij. 'Tot negen uur, sjonge dát is laat!'
Gehuld in haar lievelingspyama -van Frozen, natuurlijk- zit ze bijtijds klaar op de bank, een schaaltje met lekkers binnen handbereik. Met een kriebel in mijn buik zit ik naast haar, hier minstens zo naar uitkijkend als zij. Al bij de eerste tonen schiet ik vol. 'Een kind onder de evenaar wordt later vaak een bedelaar': 6 jaar was ik toen de eerste Kinderen voor Kinderen lp werd gelanceerd. Nu zit ik hier op de traditionele eerste zaterdagavond van november, met mijn eigen 6-jarige naast mij, lekker tegen me aan gekruld.
Ja, ik ben een wensouder, denk ik. Nooit wenste ik me iets vuriger toe dan nog een kind. Dit kind. Ons kind. Zó geliefd, zo gewenst.
Deze week voelde ik me vies. Besmeurd. Adoptie beheerste het nieuws: de Raad voor Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming bracht een rapport uit met als belangrijkste aanbeveling adoptie van kinderen uit het buitenland per direct af te schaffen. Met terugwerkende kracht ben ik schuldig verklaard: ik heb mijn belang voor het hare laten gaan. Ze had daar moeten blijven, in erbarmelijke omstandigheden. Liever in eigen land, dan geliefd. Liever dood, dan levend.
Het rapport van de RSJ is broddelwerk. Het gaat eraan voorbij dat het Haags Adoptieverdrag opvang in eigen land al als uitgangspunt neemt. Alleen als dat niet kan, komen kwetsbare kinderen in aanmerking voor adoptie naar het buitenland. Opgroeien in een gezin is immers wetenschappelijk bewezen vele malen beter dan in een tehuis. Daarnaast ziet men over het hoofd dat stoppen met adoptie naar Nederland geen enkel probleem oplost: andere landen staan in de rij om de kinderen op te nemen. Als Nederland hebben we meer impact door te blijven meedoen en een voortrekkersrol te vervullen in het nog verder verbeteren en sluitend krijgen van het systeem. Want natuurlijk moet kinderhandel worden voorkomen.
Al tijdens het eerste nummer ruilt ze de bank in voor de dansvloer. Met haar neus in de beeldbuis klinkt een diepe zucht bij moeilijke pasjes. De makkelijke doe ik wat graag met haar mee. Weg schud ik de verwarrende gedachten. Natuurlijk heeft adoptie ook een donkere kant, een gitzwarte zelfs. Maar het is zoveel meer dan dat.
Verzaligd ploft ze bij de aftiteling neer op de bank. 'Het is midden in de nacht nu, en alle kinderen liggen in bed. Maar ik niet! Wel bijna nu, toch? En jullie ook? Morgen wil ik weer kijken, maar dan mét Jens.'
De enige die mag oordelen is zij.
Gehuld in haar lievelingspyama -van Frozen, natuurlijk- zit ze bijtijds klaar op de bank, een schaaltje met lekkers binnen handbereik. Met een kriebel in mijn buik zit ik naast haar, hier minstens zo naar uitkijkend als zij. Al bij de eerste tonen schiet ik vol. 'Een kind onder de evenaar wordt later vaak een bedelaar': 6 jaar was ik toen de eerste Kinderen voor Kinderen lp werd gelanceerd. Nu zit ik hier op de traditionele eerste zaterdagavond van november, met mijn eigen 6-jarige naast mij, lekker tegen me aan gekruld.
Ja, ik ben een wensouder, denk ik. Nooit wenste ik me iets vuriger toe dan nog een kind. Dit kind. Ons kind. Zó geliefd, zo gewenst.
Deze week voelde ik me vies. Besmeurd. Adoptie beheerste het nieuws: de Raad voor Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming bracht een rapport uit met als belangrijkste aanbeveling adoptie van kinderen uit het buitenland per direct af te schaffen. Met terugwerkende kracht ben ik schuldig verklaard: ik heb mijn belang voor het hare laten gaan. Ze had daar moeten blijven, in erbarmelijke omstandigheden. Liever in eigen land, dan geliefd. Liever dood, dan levend.
Het rapport van de RSJ is broddelwerk. Het gaat eraan voorbij dat het Haags Adoptieverdrag opvang in eigen land al als uitgangspunt neemt. Alleen als dat niet kan, komen kwetsbare kinderen in aanmerking voor adoptie naar het buitenland. Opgroeien in een gezin is immers wetenschappelijk bewezen vele malen beter dan in een tehuis. Daarnaast ziet men over het hoofd dat stoppen met adoptie naar Nederland geen enkel probleem oplost: andere landen staan in de rij om de kinderen op te nemen. Als Nederland hebben we meer impact door te blijven meedoen en een voortrekkersrol te vervullen in het nog verder verbeteren en sluitend krijgen van het systeem. Want natuurlijk moet kinderhandel worden voorkomen.
Al tijdens het eerste nummer ruilt ze de bank in voor de dansvloer. Met haar neus in de beeldbuis klinkt een diepe zucht bij moeilijke pasjes. De makkelijke doe ik wat graag met haar mee. Weg schud ik de verwarrende gedachten. Natuurlijk heeft adoptie ook een donkere kant, een gitzwarte zelfs. Maar het is zoveel meer dan dat.
Verzaligd ploft ze bij de aftiteling neer op de bank. 'Het is midden in de nacht nu, en alle kinderen liggen in bed. Maar ik niet! Wel bijna nu, toch? En jullie ook? Morgen wil ik weer kijken, maar dan mét Jens.'
De enige die mag oordelen is zij.
RSS-feed
