Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Bureaucratieburnout

9/20/2016

3 Reacties

 
Foto
Geachte Secretaris-Generaal van het Ministerie van VWS, Geachte heer Gerritsen,
 
Allereerst wil ik u bedanken voor de moeite die u genomen heeft mijn boek Een kind met kansen te lezen en er op te reageren. Ik waardeer het zeer dat u bereid bent geweest zich op deze manier te verdiepen in de situatie van Jens en zijn gezin – symbool voor zoveel andere meervoudig complex gehandicapten in Nederland.

U vroeg me via Twitter reeds eerder om Jens’ huidige zorgsituatie aan u te mailen. Omdat ik tot nu toe vooral geprobeerd heb voor de hele groep meervoudig complex gehandicapten op te komen – via actieve lobby in de Tweede Kamer en bij VWS, lidmaatschap van een klankbordgroep voor Waardigheid in Zorg en de uitwerking van het Maatwerkprofiel met ZIN/NZA en door het geven van lezingen/workshops bij zorginstellingen en op conferenties – was ik hiervoor wat huiverig en heb gegevens door een collega-zorgmoeder laten sturen, tezamen met de gegevens van vele anderen. Nu lijkt de situatie hier thuis echter zodanig te verkrampen, dat ik besloten heb om op uw hernieuwde uitnodiging te reageren.

Zoals bij uw Ministerie bekend, is Jens’ zorgbehoefte sinds 2012 geïndiceerd middels een zorgzwaartepakket VG5. Sinds medio 2015 heeft hij daarnaast een toeslag ‘Extra kosten thuis’ (EKT), die de pijn van de ZZP-korting in de achterliggende jaren enigszins verzacht, maar zijn zorgvraag nog altijd niet dekt.

VG5 heeft als profiel nooit bij Jens gepast. Tot nu toe werd dit door uw Ministerie afgedaan met  “Het is een breed spectrum.” Kennelijk is dit spectrum zó breed, dat het de zorg dekt voor mensen die volledig mobiel zijn, in redelijke volzinnen spreken, zichzelf met een huissleutel kunnen binnenlaten en zich onder toezicht kunnen scheren. Voor hen is evenveel zorg beschikbaar als voor Jens, die, als hij niet geblesseerd is, onder  1-op-1 begeleiding  therapeutisch een paar meter met een rollator loopt, niet praat, sondevoeding krijgt en eigenlijk voor alles in zijn leven volledig afhankelijk is van derden. “Daarom bestaat er ook de Extra Kosten Thuis toeslag”, aldus uw Ministerie. Deze moet wel ieder jaar opnieuw worden aangevraagd. Nooit, maar dan ook nooit, is er zekerheid over de in te kopen zorg het volgende kalenderjaar.

Toch gingen we er tot nu toe in mee. We houden immers van Jens en gunnen hem ontwikkelingsgerichte zorg, ook al gaat dat ten koste van onszelf. Als zoveel zorgouders lijken we wel van elastiek – iedere keer rekken we wat verder uit. Maar nu  Jens snel groter en zwaarder wordt staat het elastiek op knappen. Door toenemende lichamelijke klachten mijnerzijds komt veel van de verzorging op Coen neer. En ook zijn belastbaarheid is niet oneindig groot.  We hebben simpelweg meer ondersteuning in de zorg nodig. Daarom  hebben we besloten niet langer te wachten op de uitwerking van het maatwerkprofiel (motie Vera Bergkamp – 2019 is immers nog heel ver weg) en terug te gaan naar de basis: een passende indicatie.

We hebben een herindicatieaanvraag klaar liggen, maar aarzelen om deze in te dienen. We horen van passende indicaties elders in het land, maar ook van te krappe herindicaties hier in de regio. Feitelijk heeft CIZ de macht om i.p.v. een VG5 een VG6 toe te kennen, een indicatie die numeriek hoger is, maar die toch echt minder zorg behelst. Daarnaast vervalt per datum herindicatie de EKT. Het totale zorgbudget van Jens zal dan zelfs dalen in plaats van stijgen (ook VG8 dekt de zorgbehoefte niet). Natuurlijk gaan we daarom ook een nieuwe aanvraag voor EKT bij het Zorgkantoor indienen. Maar opnieuw zijn we afhankelijk van het oordeel van een medewerker en zal de eventuele toekenning wederom voor slechts een jaar zijn.

Mijn agenda puilt uit van doktersbezoeken,  afspraken met hulpmiddelenleveranciers (een maatje groter bestellen gaat niet zomaar), instanties (o.a. vanwege jaarlijkse ontheffing leerplicht, zie pag. 352-353 van mijn boek) en mijn activiteiten ten behoeve van alle meervoudig complex gehandicapten van Nederland. In die zin weet ik nog steeds niet goed hoe aan uw uitnodiging tegemoet te komen.

Wat stelt u voor? Ziet u een manier om onze bureaucratische last – en daarmee de last voor zoveel ouders van meervoudig complex gehandicapten – zonder nieuwe stress te verlichten? Kunnen er snelle oplossingen worden gecreëerd voor Jens en anderen? Wat  zou dat een verschil maken!
 
Vriendelijke groet,
Odet Stabel



3 Reacties

Zo gewoon mogelijk

8/18/2016

3 Reacties

 
Foto
Geen steile trappen of noemenswaardige regen, maar een prachtige, rolstoelvriendelijke omgeving en ronduit goed weer. Eindelijk lukt het ons om alle ingrediënten voor onze ‘op overdagafstand reizen’ zomervakantie bij elkaar te krijgen.

Jens is 14 dagen lang in zijn hum. Niet te veel wind, niet te weinig. Geen  hitte waar hij lamlendig van wordt of koude die hij in zijn rolstoel zoveel meer voelt dan mensen die volop bewegen. Een goed geïsoleerd appartement met fijne kruipvloer. Zijn zusje immer in zijn vizier, zelfs ’s nachts. Papa sjouwt hem overal naar toe, mama leest voor uit Dolfje Weerwolfje, met gekke stemmetjes. Zelfs de uitstapjes zijn geslaagd: de deinende boot, knarsende tandradtrein, snel stijgende kabelbaan en de frisse golven van het meer geven heerlijke sensorische ervaringen.  

Almaz wentelt zich in onze onverdeelde aandacht. De ‘wat’ en ‘waarom’ vragen gaan zelfs tijdens een achteloze radslag-split door. Het ene ijsje is nog lekkerder dan het andere. Iedere avond opblijven, samen fruit kopen bij de boer, ponyrijden en bungee-trampolinespringen bovenop de berg: ook zonder kinderanimatieprogramma kan vakantie een groot feest zijn.

De verstillende vergezichten, mediterrane begroeiing en oude stadjes bieden ook voor ons het ideale decor.  Lange avonden met niets anders dan een stapel boeken doen de rest. Voor even kruipen we terug in onze zeepbel. Weg met die zuigende social media en 1001 verplichtingen. We nemen afstand. Tevreden lijsten we de vakantie in een zilveren lijstje in. Zie je wel, wij kunnen dit. Vakantie vieren, met zijn vieren. Nu. Nog.

Want juist nu worden we geconfronteerd met een explosief groeiend lijf. Uitschietende armen en benen, een steeds bredere romp. Snel toenemend – dood – gewicht. Jens is 12, en dat zullen we weten. Blinde paniek maakt zich van me meester. Hoe moet het, als we weer thuis zijn? Hoe krijg ik Jens nog in en uit die auto, hoe hijs ik hem in en uit zijn stoel? De aanbouw biedt nauwelijks manoeuvreerruimte aan de tilmachine en de autoaanpassing vergt teveel souplesse en kracht. Keert ons motto ‘zo gewoon mogelijk’ zich nu tegen ons? Míjn fysieke grenzen zijn al lang bereikt. Hoeveel langer kan Coen die nog compenseren? Thuis – en op reis?

Ik verman me. Niet. Nu. Met al mijn wilskracht parkeer ik ‘later’ en grabbel naar mijn imaginaire potlood. Verdik grimmig die zilveren lijst. Déze vakantie mag er zijn. Op de valreep.  

Terug thuis blijkt Jens uit zijn statafel en stoel te zijn gegroeid. Met grote weerzin schakelen we naar een hogere versnelling. We zetten het handtekeningencircuit in gang en bellen de hulpmiddelenleverancier. Maken afspraken met de kinder- en revalidatiearts. En we verzamelen moed voor een herindicatie.
​
We herdefiniëren ‘zo gewoon mogelijk’. Gewoon. Zo goed mogelijk.  



3 Reacties

Flink

7/19/2016

0 Reacties

 
Foto
Eindelijk breekt ook voor het zuiden van het land de laatste week van het schooljaar aan. Voor de kleuters een voortzetting van de onafgebroken reeks festiviteiten die reeds na de meivakantie zijn ingezet. ‘We gaan met waterballonnen spelen mama, én we krijgen een ijsje van de juffen in de speeltuin. En oh ja, we gaan ook naar de musical van groep 8!’

Op weg naar Jens’ dagbesteding spot ik haar in mijn achteruitkijkspiegel. Uitgelaten huppelend te midden van een kleurige sliert kleuters,  op weg naar de locatie van de bovenbouw. Ik probeer het toenemende  zware gevoel te onderdrukken en zing zacht de regels van mijn solo van weleer: ‘Ik wik en ik weeg, ik plus en ik min. Ik deel een ster uit, en neem er een in’.  Geen idee of ik toon hield, destijds, en of de slapeloze nachten en buikpijn vooraf het waard waren. Nu kijk ik er in ieder geval op terug als een hoogtepunt in mijn kinderleven. Het zoveelste hoogtepunt dat niet voor Jens is weggelegd.

Er is geen ontkomen aan. Op Facebook, in de gangen van kantoor, in de supermarkt, op het schoolplein: overal hoor ik van de onverholen trots en stiekeme tranen bij de afsluiting van de basisschool. De stinkende was na het kamp en de lange uitslaapsessies die nodig zijn om te herstellen. De kennismaking op de middelbare school, de onzekerheid over een rooster met steeds andere leraren en een klas vol nieuwe leerlingen. Op de fiets word ik ingehaald door een 12-jarig meisje van even verderop uit de straat: helemaal alleen. En ik hoor hoe onze overbuurjongen, die een klas heeft overgeslagen, zonder overleg met zijn ouders een kaartje heeft gekocht voor zijn eerste echte schoolfeest. Want dat mag hij natuurlijk niet missen.

Het is niet te bevatten waar Jens had kunnen staan.  Waar wij hadden kunnen staan. Toen niet, nu niet, nooit niet. Het blijft ook niet te bevatten waar we wél staan: bij de antimijlpaal van zijn 12e verjaardag. Voor hem verandert er, behalve zijn nu snel groeiende lijf, niets.

Vandaag mag het zware gevoel het even winnen. Krijgt het verlies dat zich onherroepelijk ook nu weer aan me opdringt, de aandacht die het verdient. Almaz had, na de generale repetitie, samen met ons naar de musical van haar grote broer moeten gaan. Wat zou hij verlegen zijn geweest, en wij trots. Wat zou het vanzelfsprekend zijn geweest, die zoveelste mijlpaal. En spannend, die poort naar snel toenemende onafhankelijkheid.

Onthutst besef ik dat deze droom hoe dan ook nooit was uitgekomen. Met een gezonde Jens was Almaz niet onze dochter geweest. Ik moet er niet aan dénken. En toch zou ik minstens tien jaar van mijn leven geven voor een gezonde Jens.

Toch.

Mijn leven blijft flink plussen en minnen.  



0 Reacties

Kwaliteit van overleven

6/14/2016

2 Reacties

 
Foto
Twee jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst, op het stationsplein in Den Bosch. Een blik van herkenning, een stap opzij, en wat snelle zinnen van jou: “Ik denk dat ik weet in welke vorm we het moeten gieten”. Jouw woorden legden een koepeltje boven de dwalende wetsteksten en bezwaren in mijn hoofd. Het klikte in elkaar, de lijn werd in een split second uitgezet. Zó zouden we het gaan doen, zó zouden we Den Haag gaan veroveren.

Daar, voor de fontein, begon een magische samenwerking.  Gekscherend noemen we elkaar wel eens potje en dekseltje. Ik kies een aantal denklijnen uit, verbind die aan  elkaar en giet het in een gestructureerd betoog. Jij zorgt continu voor nieuwe perspectieven. Soms vind ik dat mateloos irritant – maar meestal geeft dat de broodnodige verbreding of verdieping. Wat houd ik inmiddels van je scherpe geest en formuleringen. Het vak zorgethiek – maar dan wel met een praktische inslag – had door jou uitgevonden kunnen worden. Daarnaast weet je mensen te mobiliseren  en haak je handig aan bij wat speelt.

Tijdens oeverloze discussies over de Wet langdurige zorg, stakeholders, instellingszorg, eigen regie en nog meer slaapverwekkende materie wijden we elkaar in elkaars leven in. Via talloze uitspraken en voorbeelden leer ik je zoon Bram kennen. Al gauw besef ik dat niemand minder dan hij mijn nachtmerries leeft.  Ooit ontwikkelde hij zich, ooit had hij gelukkige momenten. Maar nu is er misschien wel niets meer dat zijn leven nog de pijn waard maakt. Ik heb de eer hem te ontmoeten  - en kan daarbij nauwelijks naar hem kijken. Ik schaam me, omdat ik hem die jou zo lief is niet in de ogen kan kijken. Omdat ik zo zeur terwijl ik nog heb wat jij verloren bent. En toch is dit wat het is. Mijn doemscenario’s stop ik weg, want anders kan ik niet leven.

Nee, dan jij. In een knap in elkaar gezet item van Nieuwsuur dwing je  heel Nederland niet alleen om te kijken, maar om ook daadwerkelijk te zién. Jouw duivelse dilemma: de wens dat je zoon eindelijk het leven los mag laten, in de wetenschap dat het gat voor jou gapend en nooit meer gevuld zal zijn. Je zegt dat waar je eerder voor bent verketterd, daar waar we allemaal om worden verketterd: genoeg is genoeg. Het is de hoogste tijd dat artsen en ouders samen gaan bepalen of overleven nog waarde heeft. In volle kwetsbaarheid bespreken wat kwaliteit van leven is, en wanneer die door de bodem zakt. Dat wegkijken dan de allerlaatste optie mag zijn.

Zoals veel zorgouders ben ik je intens dankbaar. Mocht mijn doembeeld ooit uitkomen, dan heb jij misschien het pad voor mij gebaand. Als Jens zijn vermogen tot gelukkig zijn verliest, dan is er niets meer wat hem hier moet houden. Jij weet dat als geen ander, lieve Sarike.

Ik hoop dat onze vriendschap en magie onze zonen overleeft.



Link naar het item in Nieuwsuur:
http://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2110603-wanneer-mag-mijn-kind-sterven.html?title=wanneer-mag-mijn-kind-sterven


2 Reacties

Stemmetje

6/7/2016

2 Reacties

 
Foto
Ruim twee jaar na onze stop met Growing Minds begint het weer te kriebelen. Of kan ik beter zeggen: lukt het niet langer dat geniepige stemmetje te negeren. "Kijk dan toch, die berichten op Facebook. Over al die kinderen, in ontwikkelingsniveau vergelijkbaar met Jens, bij wie zich na jaren toch een wonder voltrekt." 
 
Nadat hun ouders met veel strijd een Tobii spraakcomputer voor hun kind hebben geregeld, blijken ze zoveel communicatiever dan gedacht. Met hun ogen breken ze uit hun isolement. Laten de computer tot in detail hun wensen uitspreken. Nee, geen broodje, maar een banaan. Naar buiten, want daar valt wat te beleven. Alsjeblieft niet weer die eeuwige rammelaar of kleutermuziek, maar iets wat meer bij hun leeftijd past. Computerspelletjes, rock. En hun oogspieren zeggen wat hun stem nooit heeft kunnen doen: "Mama, ik vind je lief". 
 
We negeren ons eigen tijdgebrek en beginnen een communicatie-behandelingstraject. Na een gedetailleerde analyse van Jens' beperkingen en mogelijkheden, zoals we nog niet eerder hebben gezien, komt er een stoomwals op gang. Doelen, overleg, instructiemeetings, filmopnames, feedbacksessies. Veel communicatietools. Jens geniet van alle aandacht en bewijst wat hij al vele malen bewezen heeft, voordat hij een stapje extra mag zetten. En dat doet hij, enthousiast. 
 
Juist dan wordt het traject afgerond. Maar omdat we net op dreef zijn en Jens nog lang niet klaar is, vragen we om een vervolg. En krijgen het ontstellende bericht dat dit alleen kan, als we het voortaan uit Jens' PGB betalen. In jargon: onder de kern-WLZ wordt behandeling volgens de rekenmodule gekort op de zorg binnen het zorgprofiel. In gewonemensentaal: nu we na jaren knokken eindelijk weer budget hebben om Jens' zorg te bekostigen, moeten we dat budget gaan steken in zijn communicatietraining. Voorheen was het en-en, onder de nieuwe wet is het of-of. Wat zo zwaar bevochten is, moeten we dus weer inleveren. 
 
Logeren -tijd voor onszelf- óf Jens écht leren communiceren. Een onmogelijke keuze, die je niet van ouders mag verlangen. Maar dat doet het Zorgkantoor wel. 
 
Zou daar nou nooit iemand last hebben van een geniepig stemmetje?
 


Nabrander:
Na scherpe stellingname van mijzelf, de zorgaanbieder én Per Saldo ligt er inmiddels de uitspraak dat de communicatietraining vergoed wordt uit de Zorgverzekeringswet. Let wel, de communicatieTRAINING, Jens komt NIET in aanmerking voor een oogbesturingscomputer (maar dat is een ander verhaal). We beraden ons op dit moment op de vervolgstappen.

2 Reacties

Steentje

5/17/2016

0 Reacties

 
Foto
Misschien is het wel de meestgestelde vraag van dit moment: 'En, ben je al aan je tweede boek begonnen?' Ik vat het maar op als een enorm compliment. Als zin in meer. Alleen, dat ontbreekt er bij mij totaal aan. 
 
Aan het begin van hopelijk een oogstjaar gaat elke vrije minuut zitten in lezingen. Het 'binnenhalen', voorbereiden, uitvoeren. Het genieten van ieder moment van 'flow', dat op steeds nieuwe angsten volgt. In al mijn kwetsbaarheid met prikkelende stellingen voor een groep staan. Wat is dat thrilling, grensverleggend maar vooral ook gaaf! Wat ontstaan er mooie nieuwe inzichten, bij mijn publiek, maar ook bij mezelf. Ik mag een steentje verleggen in de zorgrivier. Bij studenten - de hoop van de toekomst. Bij instanties - die buiten de hokjes van de regels geïnspireerd willen worden. Bij zorginstellingen - waar volop bewogen mensen werken die uit hun eigen systemen willen breken. 
 
Met moeite vul ik mijn blog. Een heus writer's block valt me ten deel. Alles wat ik wilde schrijven heb ik al gedaan. Soms vang ik een 'still' van mijn kinderen en knal die tijdens het koken op digitaal papier. Soms word ik getroffen door mijn 'levend verlies' en schreeuw het schriftelijk uit. Vaker heb ik het gevoel dat de naald in een groef blijft hangen, zeker waar het de Wet Langdurige Zorg betreft. Mierenstapjes vooruit, reuzenstappen achteruit, een al even misselijk als intrigerend machtsspel. Wie wil het nog horen? Ik -even- niet meer. 
 
Mijn gedroomde boek is uitgegeven en is succesvoller dan ik ooit had gehoopt. Ik mag een tandwieletje zijn en heb mijn tussenstation bereikt. Zeg nooit nooit. Maar ik zeg nu: nu. 
 
Ik schrijf niet, maar spreek.


0 Reacties

Hagel

4/29/2016

1 Reactie

 
Foto
Eigenlijk zou ik ze gewoon moeten blokkeren. Weersvoorspellingsapps hebben, voorafgaand aan een vakantie, een verwoestende uitwerking op mijn humeur. "Het lijkt wel alsof je denkt dat de weergoden het persoonlijk op jou gemunt hebben", moppert Coen na mijn zoveelste gejammer. En dat is ook zo. Van alle vakanties die we er sinds Almaz' komst op uittrokken, waren er maar twee met minder dan meer verregende dagen. En de slechtste staat voor de deur.

"Geniet ervan, Jens wordt nu snel groter!”, sms't een mede-zorgmoeder voorafgaand aan ons vertrek. En dat probeer ik. Echt. Ondanks dat Jens op de allereerste dag al ziek wordt. En Coen op de tweede. Ondanks de gevoelstemperatuur van 3 graden en de hagel. Het lukt niet. Nergens voel ik me gevangener in mijn leven dan in een vakantiehuisje zonder hulp of uitbreekmogelijkheid, weet ik nu.

Als iedereen in bed ligt, snelwandel ik dik ingepakt naar het Zeeuwse strand. Donkere wolken legen zich boven open zee, grote vrachtschepen trotseren de woeste golven. Gelukkig zitten we niet op een Spaans eiland of in Florida, concludeer ik schamper. Dat zou pas zonde zijn van de daaraan voorafgaande noodzakelijke maanden van voorbereiding. In de behaaglijke verwarmde woonkamer werk ik mijn boekhouding bij, lees een spannend boek en schrijf een treurig blog. 

‘s Nachts glijd ik in een onrustige slaap, vol droeve herinneringen. Warrige dromen over onze vakanties met zijn drieën. Tijdens de eerste scheen alleen op de dag van aankomst de zon. Jens spuugde elke schuilplek onder en mijn ongerustheid groeide en groeide. De tweede: op de enige droge dag - mijn verjaardag nog wel - legden we een (gepland) retourtje af naar het academisch ziekenhuis, om daar de oren gewassen te krijgen door een hork van een neonatoloog. En de derde? Die eindigde met uitdrogingsverschijnselen in het streekziekenhuis.

Weemoedig begin ik aan de zoveelste grijze vakantiedag. I surrender. Het dieptepunt ligt achter ons. 

1 Reactie

Zo zoet

3/29/2016

2 Reacties

 
Foto
Halverwege haar verhaal, vol saillante details over de logeerpartij bij opa en oma, kijkt ze op. Haar broer staat in de deuropening, nog na-kleumend van de kou, leunend op zijn vader. Vier passen en ze is bij hem. Ze werpt zich om zijn nek: “Gelukkig, daar ben je weer!” Verbaasd kijkt hij langs haar heen, omhoog - omlaag - opzij. Dan legt hij zijn wang tegen de hare. Lachend veegt ze de kwijlsliert van haar gezicht en doet een paar stappen achteruit.
 
Zijn vader zet hem op de grond en ritst zijn jas open. Even schudden met zijn schouders en hij is uit. In een vloeiende beweging kruipt hij naar zijn zusje. Hij richt zich op, strekt zijn bovenbenen en tast met zijn linkerhand naar haar elleboog. Ze zet zich schrap, biedt hem zijn steun en kijkt. Kíjkt - ademloos. Voorzichtig vleit hij zijn hoofd tegen haar schouder. Zo zoet, zo zacht.
 
"Het doet geen pijn hoor, mama. Jens knijpt niet. Nou ja, een beetje maar. En kijk eens wat hij doet! Hij heeft mij óók gemist!" 
 
Snel sla ik mijn armen om beiden heen, zodat Jens zijn greep kan doen verslappen. Dromerig knuffelt hij verder. Ook Almaz geeft zich over, stilletjes, met een glimlach van oor tot oor.
 
Ze zijn weer thuis. 



2 Reacties

Tellen

3/15/2016

1 Reactie

 
Foto
"Mama, hoeveel kinderen wil jij?"
 
Wát een vraag, op de paasafdeling van de Hema. Ik aarzel. Zal ik eerlijk zijn? In gedachten bereid ik me voor op een Pedagogisch Gesprek: niet alles wat je wilt, kan.
 
“Ik wil graag drie kinderen.”
 
Theatraal werpt ze haar hoofd in haar nek. "Drie? Nee gekkie. Jij wilt twee kinderen. Jij wilt mij en Jens. IK wil drie kinderen. Twee uit mijn buik en één uit Ethiopië. En ze zijn allemaal bruin. En één is een tweeling."
 
Lekkerbekkend kijkt ze van een chocolade paashaas naar mij en weer terug. Ze zucht.
 
"Mama jij kunt echt niet tellen zeg!"



1 Reactie

Allures

3/1/2016

0 Reacties

 
Foto
Ineens is er weer een nieuw puzzelstukje. Van een andere orde dan degene die we tot dusver vonden, maar zoals gewoonlijk moeilijk aan te leggen. Dus wordt er een afspraak met een nieuwe arts met voor ons nog onbekend specialisme gemaakt. Ik zet het groot in onze agenda's. Want juist vanwege alle vraagtekens gaan we deze keer met zijn drieën. 

We regelen oppas voor Almaz en vrijaf voor Jens. Nog enigszins gestrest van mijn te volle ochtendprogramma haal ik hem bijtijds op. De navigatie wijst me de weg naar een voor mij nog onbekend ziekenhuis. Onze bijna-bus kan net-aan de parkeergarage in. Coen arriveert vijf minuten later, zijn werktas op zijn rug “omdat je nooit weet hoe een poli-afspraak verloopt”. Hij tilt Jens in de buggy, ik plaats de gehandicaptenparkeerkaart achter de voorruit. We zijn er, mooi op tijd.

"We hebben om kwart over twee een afspraak met dokter S." Geroutineerd overhandig ik de afsprakenbrief aan de dame achter de balie. Ze werpt er een vluchtige blik op en schuift hem gedecideerd weer terug. "Jullie hebben een afspraak over vijf weken. Ik vond het al vreemd, want dokter S. is er niet.” 


Verbijsterd bekijk ik de brief, die ik deze dagen zeker drie keer in handen heb gehad. Het staat er echt. Ik bloos tot aan mijn kruin. Hoe gênant is dit. Hoe dom. Wij met onze in de iCloud synchroniserende agenda's. Onze BV-allures. Alleen het tijdstip klopt.


Om er toch nog maar iets van een positieve draai aan te geven, stamel ik: "Ach, best knap dat dit ons pas na elf jaar intensief ziekenhuisbezoek voor het eerst gebeurt." We maken een nieuwe afspraak -er bleek ook bij het ziekenhuis iets te zijn misgegaan- en ik laat een stapeltje flyers achter in de wachtkamer. 

Ik ben dus die schrijfster die vijf weken te vroeg op een afspraak verscheen. 




0 Reacties
<<Vorige
Voorwaarts>>
    E-mail nieuwsbrief:
    Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan!

    Archief

    Februari 2019
    Oktober 2018
    September 2018
    Juni 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014
    December 2013
    November 2013
    Oktober 2013
    September 2013
    Augustus 2013
    Juli 2013
    Juni 2013

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Adoptie
    Balans
    Begrip
    Bezuinigingen
    Bloggen
    Brusje
    Communicatie
    Eigenregie
    Eigen Regie
    'feel Good'
    In De Media
    Instanties
    Medisch
    Meerv Gehandicapt
    Ontwikkeling
    #oudersvoorgoedezorg
    Politiek
    Verwerking
    Zorgouders

Powered by Create your own unique website with customizable templates.