Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Hunk

9/5/2018

0 Reacties

 
Foto
Eindelijk. Na zes lange weken zomerscheiding is ze weer waar ze wil zijn. In een vloeiende beweging neemt ze de spreekwoordelijke drempel van het zo vertrouwde gebouw.  Zonder halt te houden begroet ze haar juf: ‘Hallóóóó, ik kom zo hoor, eerst wil ik mijn vriend zien!’ Zoekend rolt ze verder, zigzaggend over de lange gang, naar zijn klaslokaal. Daar, daar moet hij zijn.  

In de deuropening remt ze even af. Ze kijkt, ze vindt. Hem. Armen en benen als bonenstaken, een verschoten, stugge haardos, twee lichtbruine ogen. Een eerste puistje boven zijn lip, nauwelijks verhuld door een beginnend snorretje. Daar is hij, haar vriend.

Met een ruk aan haar wielen botst ze haar stoel tegen de zijne, maait haar concurrente meedogenloos opzij. Traag richt hij zijn blik, loenst van de één naar de ander. Beide zijn duidelijk zijn meerdere in leeftijd, lengte en cognitie. Maar dat is niet wat hij ziet, of waaraan hij waarde hecht, net zomin als dat zij aan zijn immer openhangende mond, scheve tanden, kwijl of luier met inhoud doen.

Blijmoedig pakt ze zijn hand, zachtjes streelt hij de hare. En dan, dan lacht hij zijn lach - zijn ontwapenende, gulle, aanstekelijke lach.

Na zes lange weken zomerscheiding is hij precies waar hij wil zijn. Hij, de hunk van het schoolplein.



0 Reacties

Piano man

11/7/2017

1 Reactie

 
Foto
Het geluid van zachtjes piepende remmen, gevolgd door een dichtslaande autodeur. Een blik op de klok en uit het raam bevestigt dat het busje Jens thuisbrengt uit school. Snel schiet ik in mijn jas en haast me naar buiten. Het is allemaal nog zó pril dat iedere dag nog spannend is en met opluchting wordt afgesloten. De zoals altijd goedgeluimde buschauffeur, die ondanks zijn ICT-achtergrond geknipt lijkt voor het vervoer van kwetsbare, niet-sprekende leerlingen, begroet me enthousiast: ‘Je zoon houdt van The piano man! Dat was net op de radio en hij ging compleet uit zijn dak!’

Zodra alle tassen zijn leeggehaald, schriftjes zijn bijgelezen, sondevoeding is gegeven, de maaltijd voor de overige gezinsleden is gekookt en met smaak is verorberd, duikt Coen in een bijna-vergeten la vol oude cd’s. ‘Zie je wel, we hebben ‘m ook!’ Cd in de speler, de volumeknop op 10. Nieuwsgierig kijken we gedrieën naar Jens. Die staakt zijn gefriemel bij de eerste tonen, draait zijn hoofd een beetje scheef - zijn beste oor gericht naar de boxen. Een voorzichtige glimlach breekt door op zijn gezicht. Bij het aanzwellen van de muziek richting refrein gooit hij zijn armen in de lucht en zet zijn bekende swing in. Het was geen momentopname, hij vindt het echt leuk!

Als iedereen naar bed is keren we de lade om als was het de zak van Sinterklaas en graaien naar potentieel nieuwe Jens-hits. De jammerlijkste peuter-cd’s zijn onlangs via Marktplaats verpatst en met enige opluchting bedenk ik welke ik nog meer slinks kan laten verdwijnen. Alle moederliefde van de wereld ten spijt: Snappie de krokodil in de vroege ochtend is nu eenmaal een aanslag op mijn humeur.

Op zijn Tobii toont Jens nog een grote voorkeur voor K3 - de jongere versie, welteverstaan. Mooie jongedames winnen het bij onze puber van mannelijke tegenhangers en meer belegen artiesten. Wij vinden het prima, K3 mag hier blijven tot ver na ons pensioen. Maar hoe mooi is het zijn muzikale horizon te kunnen verbreden en wat een geluk dat deze buschauffeur niet van het type ‘Zó leuk, ze houden allemaal van Frans Bauer!’ is.

1 Reactie

Klasbord

9/19/2017

3 Reacties

 
Foto
Pling – een pushbericht op mijn smartphone. Nieuwsgierig open ik de Klasbord app en zie een vrolijk tafereel van groep 4 in het park in de wijk. Nog maar net is het schooljaar begonnen en Almaz gaat alweer met evenveel plezier als alle voorgaande jaren. Van nieuwe dingen leren - hoofdletters schrijven, ontdekken wat een zelfstandig naamwoord en wat een lidwoord is - tot dictee en rekenen op de ‘snappet’ en dansen in de klas; opnieuw vindt ze álles leuk. De juffen zijn lief, haar vriendinnen vertrouwd en de nieuwe kinderen horen er meteen bij. Een basisschooldag kan haar niet lang genoeg duren, een weekend of vakantie zou liefst korter zijn.

Pling – een uur later, weer een bericht. Deze keer toont de app beelden uit een heel ander soort klas. Snel scroll ik langs de foto’s van VSO 2, en zie Jens in zijn nieuwe (veiliger) loophulpmiddel en met een gitaar bij muziekles. Een grote lach op zijn gezicht onderstreept dat ook hij met veel plezier naar de tyltylschool gaat. Zijn pgb’ers bieden hem veiligheid en zorgen voor voldoende stimulering in een prikkelarme omgeving, zijn groepsgenootjes voor leven in de brouwerij en het schoolprogramma voor een afwisselende dag. Ondanks verschuivingen van medicatietijden, beduidend vroeger opstaan, lange reistijden en zoveel drukte om hem heen maakt ook hij een vliegende start. De uren na school, de woensdag thuis en zo rustig mogelijke weekends zijn nodig om bij te komen.

Twee kinderen in één systeem, ik geloof niet dat we dat eerder meemaakten. De Klasbord app markeert voor ons een bijzondere stap. Een zorgtransfer als deze maak je niet zomaar en de aanloop was dan ook vol verdriet, moeilijke knopen en slopende bureaucratie. Maar de sprong is ingezet en de eerste ervaringen maken dat het, after all, goed voelt. Onze beide kinderen zitten op school en zijn er op hun plek. Wij ouders hebben nog enige tijd nodig om de sprong af te maken (want nee, niets in zorgland gaat zonder wrijving) en ervan te herstellen. Maar de berichten in Klasbord – die maken dat we heel even achterover durven te leunen, de ogen geloken. Behoedzaam, als met onze tenen in onverhoopt weldadig warm water, durven voélen. Dat het kan.

Dat het mag.

3 Reacties

Tobii: vlinders in mijn buik

6/7/2017

5 Reacties

 
Foto
Gericht gaan zijn ogen over het scherm - naar papa linksonder, naar mama rechtsboven, naar oma rechtsonder, naar opa rechts van het midden, naar Almaz, links. Zodra een foto zijn blik vangt, wordt die weggevaagd met een taart en een luide knal. Gierend werkt hij ons een voor een af. Even legt hij zijn hoofd op tafel,  om vervolgens contact met zijn publiek te zoeken. Zien jullie wat ik kan? En hup, dóór gaat hij, met de volgende taart. 
 
Zes weken hebben we de Tobii, een oogbesturingscomputer, keizer onder de communicatiehulpmiddelen, op proef. Zes weken om te bewijzen dat Jens' dwalende ogen kunnen wat een eerder geraadpleegde communicatie-expert voor onmogelijk hield. Zes weken om te laten zien dat dit wél het meest geijkte hulpmiddel voor Jens is, simpelweg omdat hij er niet twee (visus en handmotoriek) maar 'slechts' één handicap voor hoeft te overwinnen. Wat lijkt dat eng kort. Zes weken maar om zich te kwalificeren voor een apparaat dat zijn leven danig kan veranderen. Het kan hem immers helpen zich kenbaar te maken. Aangeven wat hij wel en niet wil, en in overtreffende trap: hoe hij zich voelt. Zodat hij invloed op zijn omgeving kan krijgen, nu maar zeker ook straks, als wij er niet meer zijn. 
 
Drie weken eerder 
'Hij zal echt wel wat meer moeten laten zien dan het spelen van spelletjes', merkt de leverancier op bij de start van de proef. Hij moet duidelijke keuzes maken in het communicatieprogramma, uit minimaal zes opties en daarna direct een vervolgkeuze uit weer zes opties'. Tsjonge, dat is nogal wat voor een kind dat niet leerbaar wordt geacht. Bij het calibreren van het apparaat zien we Jens' ogen alle kanten op vliegen. Rechtsonder neemt hij sowieso niet waar. Ik temper mijn verwachting, demp mijn hoop. Bereid me voor op weer een sof.
 
'Concentreer je toch maar op die spelletjes, dan gaat hij zijn macht ontdekken, het leuk vinden. De rest komt daarna', zo spreekt een mede-zorgmoeder me bemoedigend toe. Maar hoe dan? Fruitschieten, schetenlaten, taartengooien, Jens vindt er niets aan. En de videofilmpjes houdt hij ook gauw voor gezien. Totdat ... Coen de videowall vult met muziekclips. Een aantal nieuwe, meer leeftijdsadequate relatief onbekende, en een oud vertrouwd K3-nummer. Rechtsonder, welteverstaan. Al in de eerste oefensessie ontdekt Jens dat hij naar het juiste vakje moet blijven kijken om zijn favoriete muziek te horen en bijbehorende dansjes te zien. Elke volgende sessie lukt het hem beter en langer. 
 
Zes weken later 
Zodra we de Tobii aanzetten, verschijnt er een vette lach op Jens' gezicht. Met glimmende ogen kijkt hij om zich heen, alsof hij inventariseert met wie hij zometeen communiceren kan. In het communicatieprogramma kiest hij direct voor 'samen spelen'. Bám, door naar de foto van zijn leukste speelmaatje, zijn zusje. De volgende keuze: de stapelbekers. Geduldig bouwt ze een toren voor hem. Hij gooit hem om, kijkt opzij, legt zijn arm houterig om haar schouder, vlijt zijn hoofd ertegenaan: Ik vind je lief.
 
We brengen hem terug naar de Tobii. Hij kijkt schuin achter zich, naar mij, dan in een schokkerige beweging naar het beeldscherm. Zijn ogen raken 'zingen', dat kan geen toeval zijn. Natuurlijk doe ik dat - en nog een keer: 'Toby, Toby, ik krijg vlinders in mijn buik. Het is alsof ik in een bad vol liefde duik.' 
 
In zes weken is Jens' kijkvaardigheid meetbaar verbeterd. Hij kijkt gerichter en langer, maakt duidelijk keuzes en heeft zichtbaar plezier in het effect daarvan. Sterker nog, ook als hij niet achter de Tobii zit is hij opener en interactiever. De korte dagelijkse oefensessies lijken zijn sluimerende zelfbewustzijn te hebben ontwaakt. Soms verdenken we hem zelfs van een soort van flirten. Die schalkse blik, pretlichtjes in zijn ogen, die grijns vol scheve tanden: hoe aanbiddelijk kan onze zoon zijn. 
 
'Ik heb genoeg gezien en gehoord', concludeert de leverancier. Kordaat haalt ze de Tobii van zijn statief, stopt hem in de transportkoffer en rijdt hem naar buiten. Daar gaat Jens' nieuwe stem - maar hopelijk niet voor lang. De vette aanbevelingsbrief van de logopedist moet de zorgverzekeraar ertoe bewegen Jens zelf zo'n keizerlijk apparaat te geven. 
 
'Ik ga zweven door de zon en door de bloemen die ik ruik 
Toby Toby, ik voel vlinders in mijn buik.'
 


5 Reacties

Steentje

5/17/2016

0 Reacties

 
Foto
Misschien is het wel de meestgestelde vraag van dit moment: 'En, ben je al aan je tweede boek begonnen?' Ik vat het maar op als een enorm compliment. Als zin in meer. Alleen, dat ontbreekt er bij mij totaal aan. 
 
Aan het begin van hopelijk een oogstjaar gaat elke vrije minuut zitten in lezingen. Het 'binnenhalen', voorbereiden, uitvoeren. Het genieten van ieder moment van 'flow', dat op steeds nieuwe angsten volgt. In al mijn kwetsbaarheid met prikkelende stellingen voor een groep staan. Wat is dat thrilling, grensverleggend maar vooral ook gaaf! Wat ontstaan er mooie nieuwe inzichten, bij mijn publiek, maar ook bij mezelf. Ik mag een steentje verleggen in de zorgrivier. Bij studenten - de hoop van de toekomst. Bij instanties - die buiten de hokjes van de regels geïnspireerd willen worden. Bij zorginstellingen - waar volop bewogen mensen werken die uit hun eigen systemen willen breken. 
 
Met moeite vul ik mijn blog. Een heus writer's block valt me ten deel. Alles wat ik wilde schrijven heb ik al gedaan. Soms vang ik een 'still' van mijn kinderen en knal die tijdens het koken op digitaal papier. Soms word ik getroffen door mijn 'levend verlies' en schreeuw het schriftelijk uit. Vaker heb ik het gevoel dat de naald in een groef blijft hangen, zeker waar het de Wet Langdurige Zorg betreft. Mierenstapjes vooruit, reuzenstappen achteruit, een al even misselijk als intrigerend machtsspel. Wie wil het nog horen? Ik -even- niet meer. 
 
Mijn gedroomde boek is uitgegeven en is succesvoller dan ik ooit had gehoopt. Ik mag een tandwieletje zijn en heb mijn tussenstation bereikt. Zeg nooit nooit. Maar ik zeg nu: nu. 
 
Ik schrijf niet, maar spreek.


0 Reacties

Zo zoet

3/29/2016

2 Reacties

 
Foto
Halverwege haar verhaal, vol saillante details over de logeerpartij bij opa en oma, kijkt ze op. Haar broer staat in de deuropening, nog na-kleumend van de kou, leunend op zijn vader. Vier passen en ze is bij hem. Ze werpt zich om zijn nek: “Gelukkig, daar ben je weer!” Verbaasd kijkt hij langs haar heen, omhoog - omlaag - opzij. Dan legt hij zijn wang tegen de hare. Lachend veegt ze de kwijlsliert van haar gezicht en doet een paar stappen achteruit.
 
Zijn vader zet hem op de grond en ritst zijn jas open. Even schudden met zijn schouders en hij is uit. In een vloeiende beweging kruipt hij naar zijn zusje. Hij richt zich op, strekt zijn bovenbenen en tast met zijn linkerhand naar haar elleboog. Ze zet zich schrap, biedt hem zijn steun en kijkt. Kíjkt - ademloos. Voorzichtig vleit hij zijn hoofd tegen haar schouder. Zo zoet, zo zacht.
 
"Het doet geen pijn hoor, mama. Jens knijpt niet. Nou ja, een beetje maar. En kijk eens wat hij doet! Hij heeft mij óók gemist!" 
 
Snel sla ik mijn armen om beiden heen, zodat Jens zijn greep kan doen verslappen. Dromerig knuffelt hij verder. Ook Almaz geeft zich over, stilletjes, met een glimlach van oor tot oor.
 
Ze zijn weer thuis. 



2 Reacties

Fan

2/2/2016

3 Reacties

 
Foto
Opgewonden als een tiener voor haar eerste concert maak ik me klaar. Help Almaz in haar twee maten te grote regenboogjurkje en controleer nog één keer de tickets in mijn tas. In maart, bij de aankondiging van hun afscheid, was ik er als de kippen bij. Al die jaren kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om zonder Jens naar K3 te gaan. Maar dit zou mijn laatste kans worden. 

K3 is communicatie met Jens. Gekke dansjes instuderen met behulp van de dvd, zodat ik hem afleiding tijdens vervelende medische onderzoeken kan bezorgen. K3 is zijn stralende lach, die mijn ziel raakt. K3 is hem 'erbij' halen tijdens of na een epileptische aanval. K3 is een te lange wandeling of autorit opvrolijken. K3 is mijn verlangen van Afrika tot in Amerika, van de Himalaya tot in de woestijn. K3 is het begin van de band tussen zusje en grote broer, nog voor ze elkaar ontmoet hebben. K3 is eindelijk-eindelijk-eindelijk een gewone moeder zijn. 

K3 zijn talloze geluksmomenten. En dus ga ik, met Almaz. Jens meenemen is echt niet verantwoord. 

Natuurlijk beginnen de tranen al bij de eerste noten te stromen. Almaz is dan al lang uit mijn blikveld verdwenen. Vlak voor het podium danst, zingt en klapt ze alsof ze niet nog maar zo kort geleden een verlegen kleuter was. Stilletjes laat ik de grote klasse van de 'oude' K3 op me inwerken. Wat een vakvrouwen. De nieuwe zullen nog heel wat jaren nodig hebben om dit niveau te bereiken, al maakt dat de kinderen weinig uit en is hun enthousiasme aanstekelijk. 

Verdorie, dat juist hun laatste show mijn eerste moet zijn. 

K3 is voor mij diep sentiment. Zó groot dat het het niveau 'heimelijk genoegen' zichtbaar ontstijgt. Ach, wat kan mij het schelen. 

Wanneer is die show voor volwassenen? Ik ben fan. 

3 Reacties

Circus Cliniclowns

7/14/2015

1 Reactie

 
Foto
Natuurlijk zijn we er ook nu weer als de kippen bij om kaartjes voor Circus Cliniclowns te bestellen. Maar naarmate de zorgvuldig gekozen datum nadert, nemen onze bedenkingen toe. Na drie jaar Circus Boemtata vinden de Cliniclowns het tijd voor een nieuwe voorstelling. Dat is ongetwijfeld interessanter voor de medewerkers, sponsors,  ouders en de gezonde broertjes en zusjes. Maar voor kinderen met meervoudig complexe handicaps hoeft dat helemaal niet: iets wat zich al een weg door hun hersenpannen heeft gebaand, geeft meer kans op een fijne ervaring.

Juist dit jaar ontvangen we geen voorbereidende cd of dvd. Ik struin het internet af maar vind slechts een korte trailer. De goedbedoelde aftelkalender is weliswaar leuk voor Almaz, maar aan Jens  met zekerheid niet besteed. Enigszins gereserveerd rijden we dan ook op een vroege zondagochtend naar Leende. “Stel je er nou maar op in dat je Almaz een enorm plezier gaat bezorgen en dat het voor Jens volgend jaar alweer leuker is”, zo adviseert een mede-zorgmoeder me nog via WhatsApp. Ja, natuurlijk doe ik dat, in mijn hoofd. Maar mijn hart wil ook wat.

Het is Almaz die tussen de huizen door als eerste de circustent ontwaart en ons  ook op de bewegwijzering wijst. We parkeren tussen de vele kingsize auto’s en busjes en snellen door de regen naar binnen. Gelukkig is de hittegolf voorbij. In de tent kijkt Jens opvallend opmerkzaam om zich heen. Een glimlach breekt door. We leggen hem nog maar eens uit waar we zijn. Ik herken, intuïtief, zijn herkenning. Zijn lach op zijn gezicht gebeiteld.

Al bij het eerste interactieve gedeelte (de wasserij) wordt Jens gegrepen. Een liedje waarin het woord ‘draaien’ voorkomt is – natuurlijk – een succes.  Aan alles is gedacht: door de aanwezigheid van kleine teiltjes kunnen ook de rolstoelers de was doen. Enthousiast graait Jens in de ballen. Terwijl Almaz de was vouwt en fanatiek de lijn omhoog trekt, kijkt hij gefascineerd naar de bellenblaas-machine.

Deel twee (de bakkerij) is voor Jens minder interessant, maar biedt wel de gelegenheid om hem even uit de rolstoel te halen en te zien hoe andere kinderen  verwoed in het kinetisch zand wroeten. Door naar de derde zaal (de werkplaats), waar een sprookjesachtige symfonie van windvangers wordt afgewisseld met de introductie van de acrobaten en hun kunsten. Circus Boemtata herleeft, voor ons alle vier.

We sluiten af in de grote zaal. De grappen en grollen gaan  aan Jens voorbij, maar de belichting maakt dat hij goed kan focusseren. Elke grote beweging op het podium wordt met wild gefladder begroet. Er is nieuwe muziek, die zich linea recta een weg door Jens’ hersenpan baant. Even brengt een Italiaans lied me in verwarring. Huh? Dat snapt hij zéker niet! Maar dan begint het me te dagen. Ook ik begrijp er geen jota van, maar geniet nog steeds. Van de ambiance, de kleuren, het geluid, de spotlights. Net als mijn zoon.

“Hef je gezicht naar de regen, dan kun je er weer even tegen.” Dankjewel Cliniclowns voor opnieuw een onvergetelijk, bijzonder gezinsfeestje!


1 Reactie

Slapstick

7/2/2015

3 Reacties

 
Picture
“Papa hoe was het op jouw werk?” We evalueren de dag met ‘Tafelklets’, een verjaardagscadeau van mijn zus. Almaz wil niet meer zonder: het boek komt steevast met de place-mats op tafel en nog voor de eerste hap slaat ze het gebiedend open. Na een paar wisselende vragen en opdrachten, die de conversatie ook na een drukke dag gaande houden, volgt als afsluiting de 'interviewvraag'. Vandaag is die, voor onze 5-jarige, verrassend open.

Coen denkt even na en vertelt dan hoe hij met zijn collega's veel lol heeft gehad. Typische kantoorhumor, die ik ben vergeten zo gauw hij is uitgesproken. Almaz daarentegen gooit haar hoofd in haar nek en begint te schateren. Een diepe, rollende lach, overduidelijk 'voor de nep'.

Schalks kijkt Jens opzij. Hij smijt zijn boek op de grond, recht zijn rug en valt in. Bulderend.

Natuurlijk moedigt dat Almaz aan om vooral dóór te lachen, nog cabaratesker dan daarnet. Hoe heerlijk moet het zijn om altijd een uitzinnige fan te hebben, die werkelijk alles wat je doet zonder ook maar een zweem van kritiek toejuicht. Je eigen groupie. Jens hapt naar adem, klapt dubbel over zijn tafelblad en komt gierend weer overeind. Hij fladdert. Hij hikt. Hij schudt zijn hoofd uitzinnig heen en weer. In canon houdt de slapstick aan. Minutenlang.

Hun lachsalvo vult de kamer. En meer.




3 Reacties

Speelafspraakjes

12/7/2014

1 Reactie

 
Picture
De deur zwaait open. Een lange rij kleuters betreedt voorzichtig het schoolplein. Ik vang een glimp op van een warrige discostaart en zwaai. Haar spiedende blik verandert onmiddellijk in een open lach. “Mama! Kijk eens wat ik heb!” Vol trots toont ze me haar stempelwerkje van die dag.

Naast ons drukt een klasgenootje eenzelfde blad vol letters in de handen van haar moeder. “Mama, mag ik met Almaz spelen?” Het lijdend voorwerp spitst haar oren en hoort tot haar tevredenheid dat ze een speelafspraakje heeft. De enige resterende vraag is: waar? “Mag het bij Mila thuis, mama?” fluistert ze in mijn oor.  “Dan kan ik het konijn aaien!” Tsja, daar kunnen onze trampoline, glijbaan, schommel, schommelbank en grote speelkamer niet tegenop. “Natuurlijk mag dat! Mila, Almaz wil graag bij jou thuis spelen.” Morrend verschuilt Mila zich achter haar moeders rug. “Ze vindt Jens zo leuk”, verzucht ze tegen me, “maar we hebben gezegd: om de beurt”.

Het konijn wint het van Jens, of beter: de om-de-beurt regel is ook ónze regel. Almaz geeft haar broer een innige knuffel en legt haar handje om de duwstang van de wandelwagen. Mila’s handje sluit aan. Samen lopen we naar haar huis. Hoge stemmetjes vertellen in één adem over het Sinterklaasjournaal dat die avond begint en over mensen die sterretjes geworden zijn. De naderende ijscowagen  trekt hun aandacht. “Jens eet niet, hij heeft een slangetje en hij houdt ook niet van ijs. Maar ik wel!”

Weemoedig leg ik de laatste meters, nu alleen met Jens, naar ons huis af. De speelafspraakjes rijgen zich plots wel heel erg aaneen, en hoe fijn ik dat ook voor Almaz vind, toch mis ik ons enige naschoolse uurtje samen. Ik troost me met de gedachte dat de volgende keer óns huis weer aan de beurt is. Dan krijgt Jens full entertainment van twee kleuters in verkleedkleren die met elkaar strijden om afwisselend de Cinderella muiltjes, K3-microfoon of de kassa. Ooit zei de fysiotherapeute tegen me: “Voor sommige kinderen is kijken hetzelfde als meedoen”. Zo diep die woorden me toen griefden, zo waar blijken ze nu.

Almaz bezorgt Jens toch maar mooi een soort van speelafspraakjes.


1 Reactie
<<Vorige
    E-mail nieuwsbrief:
    Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan!

    Archief

    Februari 2019
    Oktober 2018
    September 2018
    Juni 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014
    December 2013
    November 2013
    Oktober 2013
    September 2013
    Augustus 2013
    Juli 2013
    Juni 2013

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Adoptie
    Balans
    Begrip
    Bezuinigingen
    Bloggen
    Brusje
    Communicatie
    Eigenregie
    Eigen Regie
    'feel Good'
    In De Media
    Instanties
    Medisch
    Meerv Gehandicapt
    Ontwikkeling
    #oudersvoorgoedezorg
    Politiek
    Verwerking
    Zorgouders

Powered by Create your own unique website with customizable templates.