Fan

Opgewonden als een tiener voor haar eerste concert maak ik me klaar. Help Almaz in haar twee maten te grote regenboogjurkje en controleer nog één keer de tickets in mijn tas. In maart, bij de aankondiging van hun afscheid, was ik er als de kippen bij. Al die jaren kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om zonder Jens naar K3 te gaan. Maar dit zou mijn laatste kans worden. 

K3 is communicatie met Jens. Gekke dansjes instuderen met behulp van de dvd, zodat ik hem afleiding tijdens vervelende medische onderzoeken kan bezorgen. K3 is zijn stralende lach, die mijn ziel raakt. K3 is hem 'erbij' halen tijdens of na een epileptische aanval. K3 is een te lange wandeling of autorit opvrolijken. K3 is mijn verlangen van Afrika tot in Amerika, van de Himalaya tot in de woestijn. K3 is het begin van de band tussen zusje en grote broer, nog voor ze elkaar ontmoet hebben. K3 is eindelijk-eindelijk-eindelijk een gewone moeder zijn. 

K3 zijn talloze geluksmomenten. En dus ga ik, met Almaz. Jens meenemen is echt niet verantwoord. 

Natuurlijk beginnen de tranen al bij de eerste noten te stromen. Almaz is dan al lang uit mijn blikveld verdwenen. Vlak voor het podium danst, zingt en klapt ze alsof ze niet nog maar zo kort geleden een verlegen kleuter was. Stilletjes laat ik de grote klasse van de 'oude' K3 op me inwerken. Wat een vakvrouwen. De nieuwe zullen nog heel wat jaren nodig hebben om dit niveau te bereiken, al maakt dat de kinderen weinig uit en is hun enthousiasme aanstekelijk. 

Verdorie, dat juist hun laatste show mijn eerste moet zijn. 

K3 is voor mij diep sentiment. Zó groot dat het het niveau 'heimelijk genoegen' zichtbaar ontstijgt. Ach, wat kan mij het schelen. 

Wanneer is die show voor volwassenen? Ik ben fan. 

---