"Zo jongeman, tijd om naar huis te gaan!” Met frisse tegenzin laat Jens zich uit zijn stoel tillen. Het bedienen van een autoracebaan met een éénknops-schakelaar had net zijn volle aandacht. Maar zijn ‘schooldag’ zit erop.
Liefdevol drukt de eigenaresse van het kleinschalig initiatief hem nog even tegen zich aan. “Weet je dat hij vandaag precies twee jaar bij jou komt?” Het schiet me, zomaar ineens, te binnen. Wat is dat toch: mijn werkgeheugen heeft zo onder alle stress geleden, maar mijn nutteloze feitjes-hersencel werkt nog perfect. “Echt? Jee, wat vliegt de tijd. Twee jaar! Ik hoop dat er nog veel bijkomen. Toch, Jens?” Ze geeft hem een extra knuffel. “Jens heeft het hier zo naar zijn zin en we zien hem zo graag. En hij wordt zo stevig, in alle opzichten. Wat laat hij van zich horen!”
Zo ook zijn 18-jarig groepsgenootje. Hij springt op en neer in zijn verzwaarde rolstoel en stoot een aantal onsamenhangende kreten uit. Ongelofelijk. Ik zag hem hier een jaar geleden voor het eerst. Stil, ineengedoken, verankerd aan zijn voedingspomp. Precies zoals hij op het Kinderdagcentrum zat. Een jaar later kruipt hij door het hele huis, vraagt aandacht met klanken en ... eet! Het maakt me tegelijkertijd intens droef en uitzinnig blij. Waarom bood het reguliere kinderdagcentrum hem al die jaren niet de stimulans die hij nodig heeft? Waarom kan dit bij kleinschalige dagbesteding wel? Ik vertrouw mijn overpeinzingen aan de eigenaresse toe en besluit met: “Hier worden de kinderen tenminste gezien”.
Even verbergt ze haar gezicht in Jens’ haren. “Dat is het. Hier worden de kinderen gezien. Wij zien ze, we zien wie ze zijn en wat ze kunnen bereiken.” Jens reikt naar haar mond. Ze pakt zijn beide handen vast en zet 'Witte zwanen, zwarte zwanen' in. Almaz, die zich al te lang gedeisd moet houden, zwiert om hen heen en duikt bij de laatste noten maar wat graag onder de menselijke poort door en laat zich vangen. Jens giert het uit. “Oeps, en nu schiet jouw lachen door”, merkt de eigenaresse rustig op. Ze legt haar beide handen rond zijn middenrif. Zijn ademhaling vertraagt en zijn kleur schiet terug naar normaal.
Jens wordt gezien. Ik wens vurig dat dat in 2015 en vele jaren erna zo mag blijven. Zijn lot ligt in handen van het Zorgkantoor en het Ministerie van VWS. Nog vijf en een halve week.
Liefdevol drukt de eigenaresse van het kleinschalig initiatief hem nog even tegen zich aan. “Weet je dat hij vandaag precies twee jaar bij jou komt?” Het schiet me, zomaar ineens, te binnen. Wat is dat toch: mijn werkgeheugen heeft zo onder alle stress geleden, maar mijn nutteloze feitjes-hersencel werkt nog perfect. “Echt? Jee, wat vliegt de tijd. Twee jaar! Ik hoop dat er nog veel bijkomen. Toch, Jens?” Ze geeft hem een extra knuffel. “Jens heeft het hier zo naar zijn zin en we zien hem zo graag. En hij wordt zo stevig, in alle opzichten. Wat laat hij van zich horen!”
Zo ook zijn 18-jarig groepsgenootje. Hij springt op en neer in zijn verzwaarde rolstoel en stoot een aantal onsamenhangende kreten uit. Ongelofelijk. Ik zag hem hier een jaar geleden voor het eerst. Stil, ineengedoken, verankerd aan zijn voedingspomp. Precies zoals hij op het Kinderdagcentrum zat. Een jaar later kruipt hij door het hele huis, vraagt aandacht met klanken en ... eet! Het maakt me tegelijkertijd intens droef en uitzinnig blij. Waarom bood het reguliere kinderdagcentrum hem al die jaren niet de stimulans die hij nodig heeft? Waarom kan dit bij kleinschalige dagbesteding wel? Ik vertrouw mijn overpeinzingen aan de eigenaresse toe en besluit met: “Hier worden de kinderen tenminste gezien”.
Even verbergt ze haar gezicht in Jens’ haren. “Dat is het. Hier worden de kinderen gezien. Wij zien ze, we zien wie ze zijn en wat ze kunnen bereiken.” Jens reikt naar haar mond. Ze pakt zijn beide handen vast en zet 'Witte zwanen, zwarte zwanen' in. Almaz, die zich al te lang gedeisd moet houden, zwiert om hen heen en duikt bij de laatste noten maar wat graag onder de menselijke poort door en laat zich vangen. Jens giert het uit. “Oeps, en nu schiet jouw lachen door”, merkt de eigenaresse rustig op. Ze legt haar beide handen rond zijn middenrif. Zijn ademhaling vertraagt en zijn kleur schiet terug naar normaal.
Jens wordt gezien. Ik wens vurig dat dat in 2015 en vele jaren erna zo mag blijven. Zijn lot ligt in handen van het Zorgkantoor en het Ministerie van VWS. Nog vijf en een halve week.
RSS-feed
