“Lief meisje. Ik verdrink in je foto, ik kan er naar blijven kijken. Maar na twee maanden tweedimensionaal verlang ik naar meer. Ik wil je ontdekken, je leren kennen. Écht. Wie ben je? Hoe voel je, hoe ruik je? Hoe zie je eruit als je lacht? Wanneer lach je en waarom? Hoe klinkt jouw gehuil? Wat is jouw unieke stemgeluid? Wat is je temperament? Wat vind je lekker, wat vind je leuk? Waarvan schrik je? Wat is je ritme? Hoe kunnen we je je veilig laten voelen, hoe kunnen we je troosten?”
zo schreef ik in december 2010, vlak voor ons vertrek naar Ethiopië. Die eerste maanden van mijn hernieuwde moederschap ontdekte ik iedere centimeter van je lijfje en daarna verheugde ik me over je talloos veel miljoenen ontwikkelingsstapjes en iedere glimp van je ontluikende karakter.
Van kwetsbaar baby’tje ben je inmiddels uitgegroeid tot een levenslustige kleuter. Je beschouwt de wereld in detail en bent één brok leergierigheid. Je hebt de souplesse van een turnster, je tekent nu al beter dan ik ooit gedaan heb (maar dat zegt vooral wat over mij) en je geeft spontane toneel- en dansvoorstellingen voor een ademloos publiek. Je oogt - je bent - gelukkig. Je lijkt behoorlijk goed gehecht aan ons en geeft je steeds beter over aan anderen.
Zoals het schrijven van het follow-up report me jaarlijks doet stilstaan bij de tijd die achter je ligt, triggert deelname aan het onderzoek van de universiteit Maastricht over de ontwikkeling van Limburgse kinderen, afgezet tegen hun gezinscontext, me halfjaarlijks over je toekomst. Wat zegt het eigenlijk, dat het nu goed met je gaat? Wat is de voorspellende waarde ervan voor de emoties die komen gaan? Hoe kom je straks door en uit je puberteit? Ik denk te weten wie je bent, maar ik heb geen flauw benul wie je wordt. Ik beantwoord de verschillende vragen over onze toekomstverwachting steevast met 'weet ik niet'.
Misschien is het een totaal gebrek aan projectie. Ons eigen genenpakket biedt bewezen geen enkele garantie tot intelligentie, discipline of ambitie. En we hebben geen idee hoe het met dat van jou zit. We wensen je een rijk leven, vol geluk met jezelf. Een opleiding die bij je past en een beroep waarin je veel van jezelf kunt verwezenlijken. Maar is dat VMBO, HAVO of VWO, met aansluitend een baan in de zorg, op kantoor of een bestaan als artiest? Hebben ouders van gezonde 'eigen buik' kinderen daar eigenlijk wél een goed beeld bij?
Voor mij is de voortdurend knagende onzekerheid, die na het eindeloze wachten onverhoopt een doorstart maakt, inherent aan adoptie. Tegelijkertijd is het juist de adoptie die, ondanks het belaste verleden dat jij en wij altijd bij ons zullen dragen, een open toekomst biedt. Een toekomst vol mogelijkheden, die niemand anders dan jij mag gaan invullen.
Volledig vrij van het gebaande pad mag jij worden wie jij in je kern bent.
Deze blog verscheen in september 2014 in Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika
zo schreef ik in december 2010, vlak voor ons vertrek naar Ethiopië. Die eerste maanden van mijn hernieuwde moederschap ontdekte ik iedere centimeter van je lijfje en daarna verheugde ik me over je talloos veel miljoenen ontwikkelingsstapjes en iedere glimp van je ontluikende karakter.
Van kwetsbaar baby’tje ben je inmiddels uitgegroeid tot een levenslustige kleuter. Je beschouwt de wereld in detail en bent één brok leergierigheid. Je hebt de souplesse van een turnster, je tekent nu al beter dan ik ooit gedaan heb (maar dat zegt vooral wat over mij) en je geeft spontane toneel- en dansvoorstellingen voor een ademloos publiek. Je oogt - je bent - gelukkig. Je lijkt behoorlijk goed gehecht aan ons en geeft je steeds beter over aan anderen.
Zoals het schrijven van het follow-up report me jaarlijks doet stilstaan bij de tijd die achter je ligt, triggert deelname aan het onderzoek van de universiteit Maastricht over de ontwikkeling van Limburgse kinderen, afgezet tegen hun gezinscontext, me halfjaarlijks over je toekomst. Wat zegt het eigenlijk, dat het nu goed met je gaat? Wat is de voorspellende waarde ervan voor de emoties die komen gaan? Hoe kom je straks door en uit je puberteit? Ik denk te weten wie je bent, maar ik heb geen flauw benul wie je wordt. Ik beantwoord de verschillende vragen over onze toekomstverwachting steevast met 'weet ik niet'.
Misschien is het een totaal gebrek aan projectie. Ons eigen genenpakket biedt bewezen geen enkele garantie tot intelligentie, discipline of ambitie. En we hebben geen idee hoe het met dat van jou zit. We wensen je een rijk leven, vol geluk met jezelf. Een opleiding die bij je past en een beroep waarin je veel van jezelf kunt verwezenlijken. Maar is dat VMBO, HAVO of VWO, met aansluitend een baan in de zorg, op kantoor of een bestaan als artiest? Hebben ouders van gezonde 'eigen buik' kinderen daar eigenlijk wél een goed beeld bij?
Voor mij is de voortdurend knagende onzekerheid, die na het eindeloze wachten onverhoopt een doorstart maakt, inherent aan adoptie. Tegelijkertijd is het juist de adoptie die, ondanks het belaste verleden dat jij en wij altijd bij ons zullen dragen, een open toekomst biedt. Een toekomst vol mogelijkheden, die niemand anders dan jij mag gaan invullen.
Volledig vrij van het gebaande pad mag jij worden wie jij in je kern bent.
Deze blog verscheen in september 2014 in Duet, het kwartaalblad van Stichting Afrika
RSS-feed
