Zoals iedere zomer plannen we een aantal weken vrij ‘rundum Hause”. Van ons hoeft het niet – op vakantie gaan doen we bij voorkeur buiten het hoogseizoen, nu het nog kan. Maar gastouder en PGB’ers denken daar anders over en dus puzzelen we net zo lang met collega’s totdat enerzijds in minimale bezetting is voorzien en anderzijds iedereen toch meerdere weken de zon tegemoet kan gaan.
Ver nadat deze plannen in beton zijn gegoten maakt Jens de overstap van Thuisprogramma naar Dagbesteding. Deze is 365 dagen per jaar geopend – een ongekende luxe. Zo komt het dat Jens deze zomer gewoon naar ‘school’ gaat en wij met zijn drieën vakantie vieren.
Aanvankelijk is het vooral onwennig en word ik geteisterd door mijn eeuwige vijand Schuldgevoel. De onzichtbare navelstreng trekt en schrijnt. Hoe kunnen we Jens wegbrengen en dan zonder hem op stap gaan? Hij had toch best mee gekund, naar die plaatsen waar ook hij zo van kan genieten?
Maar de eerste van twee hittegolven doet me al gauw inzien dat dit de best denkbare oplossing is. Jens kan niet tegen de warmte – met hem thuis zouden we binnen zijn gebleven met ramen en deuren potdicht. Nu is hij in zijn element in een gekoelde spelkamer en kunnen wij toch op pad. We besluipen de kabouters in Aardbeienland en picknicken zonder geklieder met sondevoeding. We struinen uren door Kasteelpark Born zonder ook maar één keer een blik op de klok te werpen. We genieten van de koelte van het Elsloër bos en bewandelen paden die voor een wandelwagen onbegaanbaar zijn. Overvallen door een wolkbreuk regenen we tot op de draad nat en drogen daarna langzaam weer op in de zon – gewoon, omdat het kan. Almaz overwint haar angsten in pretpark De Valkenier en hervindt ze weer (die kinderachtbaan bleek echt teveel van het goede). Op nog geen 5 kilometer van huis ontdekken we een heerlijke speeltuin waar ze eindeloos klimt, glijdt, kliedert en zwemt. Voor ons is het verstild naar haar kijken nog het grootste genot: zo bijzonder hoe ze andere kinderen opzoekt, contact met ze maakt en als vanzelf met hen speelt.
Aan het eind van iedere middag halen we Jens weer op. Broer en zus spelen nog even in het zwembadje, we eten buiten en sluiten de dag zingend en springend op de trampoline af. Wat is het na zo’n weekdag van ongekende vrijheid extra fijn om weer compleet te zijn.
De twee weken vrij ‘rundum Hause’ zijn verre van spectaculair maar brengen ons dat waar vakantie voor bedoeld is: de ontspannenheid die ieder mens nodig heeft –voor de rest van het jaar. Het ultieme vakantiegevoel.
Ver nadat deze plannen in beton zijn gegoten maakt Jens de overstap van Thuisprogramma naar Dagbesteding. Deze is 365 dagen per jaar geopend – een ongekende luxe. Zo komt het dat Jens deze zomer gewoon naar ‘school’ gaat en wij met zijn drieën vakantie vieren.
Aanvankelijk is het vooral onwennig en word ik geteisterd door mijn eeuwige vijand Schuldgevoel. De onzichtbare navelstreng trekt en schrijnt. Hoe kunnen we Jens wegbrengen en dan zonder hem op stap gaan? Hij had toch best mee gekund, naar die plaatsen waar ook hij zo van kan genieten?
Maar de eerste van twee hittegolven doet me al gauw inzien dat dit de best denkbare oplossing is. Jens kan niet tegen de warmte – met hem thuis zouden we binnen zijn gebleven met ramen en deuren potdicht. Nu is hij in zijn element in een gekoelde spelkamer en kunnen wij toch op pad. We besluipen de kabouters in Aardbeienland en picknicken zonder geklieder met sondevoeding. We struinen uren door Kasteelpark Born zonder ook maar één keer een blik op de klok te werpen. We genieten van de koelte van het Elsloër bos en bewandelen paden die voor een wandelwagen onbegaanbaar zijn. Overvallen door een wolkbreuk regenen we tot op de draad nat en drogen daarna langzaam weer op in de zon – gewoon, omdat het kan. Almaz overwint haar angsten in pretpark De Valkenier en hervindt ze weer (die kinderachtbaan bleek echt teveel van het goede). Op nog geen 5 kilometer van huis ontdekken we een heerlijke speeltuin waar ze eindeloos klimt, glijdt, kliedert en zwemt. Voor ons is het verstild naar haar kijken nog het grootste genot: zo bijzonder hoe ze andere kinderen opzoekt, contact met ze maakt en als vanzelf met hen speelt.
Aan het eind van iedere middag halen we Jens weer op. Broer en zus spelen nog even in het zwembadje, we eten buiten en sluiten de dag zingend en springend op de trampoline af. Wat is het na zo’n weekdag van ongekende vrijheid extra fijn om weer compleet te zijn.
De twee weken vrij ‘rundum Hause’ zijn verre van spectaculair maar brengen ons dat waar vakantie voor bedoeld is: de ontspannenheid die ieder mens nodig heeft –voor de rest van het jaar. Het ultieme vakantiegevoel.
RSS-feed
