“Waarom nemen jullie Jens eigenlijk mee?” Een regelmatig terugkerende vraag voorafgaand aan onze vakantie. Het antwoord was niet zo simpel. Omdat het nog kan. Omdat hij bij ons hoort. Omdat het zo leeg is zonder hem. Omdat ook hij vakantie verdient. Omdat hij het concept herkent. Omdat het goed is voor hem om de sleur te doorbreken, nieuwe werelden te ontdekken. Omdat we niet zomaar een opvangadres hebben, of voldoende PGB.
We waren simpelweg nog niet zo ver.
Nauwelijks gearriveerd op onze vakantiebestemming, vraag ik het me ineens af. Waarom is Jens eigenlijk mee? Ons volledig gelijkvloerse drempelloze vakantiehuisje blijkt alleen bereikbaar via een steile terrastrap. Natuurlijk laten we ons daardoor niet weerhouden. Dagelijks tilt Coen Jens en daarna zijn wandelwagen naar beneden en weer naar boven. Maar als hij tijdens lange regendagen alleen met Almaz op stap is - binnenactiviteiten zijn in het hoogseizoen te druk voor Jens - en ik met Jens in ons huisje achterblijf, word ik overvallen door paniek. In mijn eentje kom ik hier met hem niet weg. Gevangen zijn we, totdat de andere helft van het kwartet wederkeert. Ingesloten. Als ratten in de val.
Het trefwoord 'barrierefrei' leidt ons op zonovergoten dagen - gelukkig zijn die er ook! - naar rolstoelvriendelijke wandelpaden. Coen stuurt behendig om uitstekende boomwortels en puntige keien heen. We zien zijn spierballen groeien bij de vele hellingen en helpen waar nodig. Almaz huppelt om ons heen, Jens trappelt op zijn voetenplank. We maken ritjes met rolstoeltoegankelijke kabelbanen en ademen iedere centimeter van het uitzicht over het verstillend berglandschap in. We verschonen diarreeluiers op een rustig plekje en vinden altijd wel een leeg bankje om Jens zijn thee en sondevoeding te geven. De toppen en meanderende bospaden laten we - met spijt - links liggen. Ook de wereldberoemde kastelen zijn niet toegankelijk voor ons vier.
Weer vraag ik het me af. Wat heeft Jens hier nog aan? De vergezichten, het miniatuur sprookjesbos, de vlindertuin, het Erlebnispfad: alles gaat aan hem voorbij. Zou hij niet beter af zijn bij de regelmaat en het programma van zijn tweede thuis? En zouden wij dan niet pas echt vakantie hebben? Hoe zou dat eigenlijk zijn? Werkelijk ontsnappen aan de beperkingen? V-r-i-j-h-e-i-d? Het antwoord blijft - voorlopig - uit. Mijn trouwe partner Schuldgevoel overschreeuwt. Hoe durf ik het zelfs maar te denken?
Volgend jaar gaat Jens gewoon weer mee – naar een huisje zonder trap. We zijn simpelweg nog niet zo ver.
We waren simpelweg nog niet zo ver.
Nauwelijks gearriveerd op onze vakantiebestemming, vraag ik het me ineens af. Waarom is Jens eigenlijk mee? Ons volledig gelijkvloerse drempelloze vakantiehuisje blijkt alleen bereikbaar via een steile terrastrap. Natuurlijk laten we ons daardoor niet weerhouden. Dagelijks tilt Coen Jens en daarna zijn wandelwagen naar beneden en weer naar boven. Maar als hij tijdens lange regendagen alleen met Almaz op stap is - binnenactiviteiten zijn in het hoogseizoen te druk voor Jens - en ik met Jens in ons huisje achterblijf, word ik overvallen door paniek. In mijn eentje kom ik hier met hem niet weg. Gevangen zijn we, totdat de andere helft van het kwartet wederkeert. Ingesloten. Als ratten in de val.
Het trefwoord 'barrierefrei' leidt ons op zonovergoten dagen - gelukkig zijn die er ook! - naar rolstoelvriendelijke wandelpaden. Coen stuurt behendig om uitstekende boomwortels en puntige keien heen. We zien zijn spierballen groeien bij de vele hellingen en helpen waar nodig. Almaz huppelt om ons heen, Jens trappelt op zijn voetenplank. We maken ritjes met rolstoeltoegankelijke kabelbanen en ademen iedere centimeter van het uitzicht over het verstillend berglandschap in. We verschonen diarreeluiers op een rustig plekje en vinden altijd wel een leeg bankje om Jens zijn thee en sondevoeding te geven. De toppen en meanderende bospaden laten we - met spijt - links liggen. Ook de wereldberoemde kastelen zijn niet toegankelijk voor ons vier.
Weer vraag ik het me af. Wat heeft Jens hier nog aan? De vergezichten, het miniatuur sprookjesbos, de vlindertuin, het Erlebnispfad: alles gaat aan hem voorbij. Zou hij niet beter af zijn bij de regelmaat en het programma van zijn tweede thuis? En zouden wij dan niet pas echt vakantie hebben? Hoe zou dat eigenlijk zijn? Werkelijk ontsnappen aan de beperkingen? V-r-i-j-h-e-i-d? Het antwoord blijft - voorlopig - uit. Mijn trouwe partner Schuldgevoel overschreeuwt. Hoe durf ik het zelfs maar te denken?
Volgend jaar gaat Jens gewoon weer mee – naar een huisje zonder trap. We zijn simpelweg nog niet zo ver.
RSS-feed
