Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Mijn mama

7/16/2013

4 Reacties

 
Picture
Aan het einde van alweer-een-werkweek loop ik de tuin van  de gastouder in. Almaz kijkt op en haar gezicht wordt één en al zonneschijn.  ‘Kijk eens allemaal, dat is MIJN MAMA!’ roept ze. Na een dikke knuffel gaat ze  voor nog een rondje trampoline. ‘Mijn mama, mijn mama, mijn mama’, zingt ze en  ik laat het geroerd resoneren in mijn hoofd en hart.

In de weken voorafgaand aan het voorstel ben ik  misselijk. Hét telefoontje brengt me in een euforie en manie die alleen maar te  vergelijken zijn met mijn gesteldheid na de geboorte van Jens. Van de  adoptieprocedure moet ik langer herstellen dan van een keizersnee. Ik herken  haar huiltjes al gauw uit vele. Ben verliefd op haar als op Jens en vind haar  met afstand het allermooiste, allerliefste, allergrappigste en allerleukste kind van de hele wereld. 
 
Almaz is zo ‘eigen’ als ‘eigen’ maar kan zijn. Eigenlijk is ze dat vanaf het allereerste begin geweest. Voor haar was het anders. Ze was  al door zoveel handen verzorgd en op zoveel schouders getroost, dat wij eerst maar eens moesten bewijzen dat we blijvers waren. Ze liet ons al gauw haar  genegenheid blijken en bloeide sneller op dan we voor mogelijk hadden gehouden.  Maar het echte overgeven, het volledig op ons vertrouwen, ook onbewust, dat  duurde langer. 
 
Hechting is een proces van jaren en je weet niet wanneer het is voltooid. Of het ooit voltooien zal. Dat maakt je als adoptie-ouder onzeker. Je zoekt naar herkenningspunten, kijkt terug en stelt tevreden vast wat voor enorme stappen je kind heeft gemaakt. Maar schrikt ook van een terugval, die je vaak pas achteraf kunt plaatsen.

 ‘Mijn mama!’ roept Almaz nog wel twintig keer. Ons meisje, dat al zo lang op haar eigen kamertje slaapt en zelfs durft te logeren, dat verlegen achter me wegkruipt als iets nieuw en onbekend is, dat nu volkomen  op ons en meer en meer op zichzelf vertrouwt – vindt ons net zo‘eigen’ als  ‘eigen’ maar kan zijn. Ik luister nog even naar de muziek van haar prachtige woorden en til haar dan van de trampoline af. We gaan naar  huis.

4 Reacties
Astrid D.
7/16/2013 06:54:04 am

Mooi!

Antwoord
Hanneke
7/16/2013 03:34:21 pm

Prachtig verwoord en herkenbaar!

Antwoord
Raya Bakker
7/16/2013 05:33:36 pm

Wat heb je het weer mooi geschreven.

Antwoord
Ariadnesdraad link
10/1/2013 01:21:15 am

Soms is "mijn" het beste kado dat je krijgen kan, ja!

Antwoord



Laat een antwoord achter.

    E-mail nieuwsbrief:
    Geen blog meer missen? Meld je dan nu aan!

    Archief

    Februari 2019
    Oktober 2018
    September 2018
    Juni 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014
    December 2013
    November 2013
    Oktober 2013
    September 2013
    Augustus 2013
    Juli 2013
    Juni 2013

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Adoptie
    Balans
    Begrip
    Bezuinigingen
    Bloggen
    Brusje
    Communicatie
    Eigenregie
    Eigen Regie
    'feel Good'
    In De Media
    Instanties
    Medisch
    Meerv Gehandicapt
    Ontwikkeling
    #oudersvoorgoedezorg
    Politiek
    Verwerking
    Zorgouders

Powered by Create your own unique website with customizable templates.