Lichter

29 December 2004. De wereld wordt overspoeld door beelden van de Tsunami. Verbijsterd over alle ellende ‘ver weg’, worden ook wijzelf weggeslagen. Rond drie uur ’s middags krijgen wij het telefoontje, dat ons leven blijvend zal veranderen: “Op de MRI-scan is duidelijk zichtbaar dat Jens’ hersenen niet goed zijn ontwikkeld. Dit zal voor alle terreinen van zijn leven grote gevolgen hebben”.

29 December 2013. Zoals ieder jaar denk ik terug aan die allesverwoestende decemberdag en aan alle jaren die volgden. Jaren van rauwe rouw, jaren van vervlogen hoop, jaren van onder ogen zien. 
 
Negen volle jaren brachten me tot waar ik nu ben. Tot het punt waarop ik besef dat het nooit over zal gaan. Dat ik nooit zal accepteren wat niet te accepteren valt. Dat ik dat ook helemaal niet hoef: inmiddels is wetenschappelijk vastgesteld dat het verwerken van   ernstige handicaps van je kind niet cyclisch maar chronisch is: een leven lang werken. 

Ik ben, ik blijf getekend - geketend. Toch voel ik me vandaag lichter. Zoveel lichter dan dat ik het jaar begon. 

We kijken terug op een goed jaar. Een jaar met meer hoogte- dan dieptepunten. Een jaar waarin Jens zijn plekje vond. Een jaar waarin wij onze plek vonden. Een transitiejaar?

Ik wens jullie een 2014 vol parels en diamanten.