De verjaardagsgasten zijn vertrokken. Coen en ik ruimen op, Jens zit op de trampoline - zijn eigen veilige plekje buiten. Almaz doet de rits open en weer snel achter zich dicht. Voorzichtig begint ze om haar broer heen te springen. Hij lacht. Ze springt iets harder. Hij lacht nog meer. Ze stuitert op haar billen en direct weer terug op haar benen. Haar grootste fan gaat uit zijn dak.
We staken onze bezigheden en kijken met een grote glimlach toe. Ons duo is voor ons inmiddels zo vanzelfsprekend geworden, dat we er nauwelijks nog bij stil staan hoe uniek ze ook sámen zijn. Geïnspireerd door het trampoline-tafereel doen we dat nu uitdrukkelijk wel.
We benoemen ‘zomaar’ wat voorbeelden uit de laatste maand. Samen slapen op één kamer tijdens de vakantie – Almaz blijkt in de nabijheid van haar grote broer een stuk minder bang voor spoken. Het moment waarop ze ’s ochtends, ook na thuiskomst, nog altijd even bij hem in bed kruipt en zijn gelukzalige glimlach daarbij. Almaz die Jens zó aan het lachen weet te maken bij het bloedprikken, dat hij de venijnige naald nog niet eens voelt. In hem heeft ze sowieso een onuitputtelijke toeschouwer gevonden voor al haar kunstjes. Hij vraagt haar er zelfs om! Als we met zijn vieren thuis zijn, geeft hij de PECS met ‘zingen’ en ‘dansen’ bij voorkeur aan haar. Want wie kan dat koddiger dan zijn zusje? Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, neemt ze het kaartje aan en doet wat hij vraagt. Als ze zin heeft, tenminste. Even zo vaak zegt ze vinnig: “nee Jens!” of negeert hem gewoon. Een betere training in volharding in PECS-gebruik kan hij niet krijgen!
Jens en Almaz , Almaz en Jens, ons unieke duo. Samen al net zo bijzonder als ieder van hen apart. We hopen nog veel parels en diamanten aan onze geluksketting te mogen rijgen.
We staken onze bezigheden en kijken met een grote glimlach toe. Ons duo is voor ons inmiddels zo vanzelfsprekend geworden, dat we er nauwelijks nog bij stil staan hoe uniek ze ook sámen zijn. Geïnspireerd door het trampoline-tafereel doen we dat nu uitdrukkelijk wel.
We benoemen ‘zomaar’ wat voorbeelden uit de laatste maand. Samen slapen op één kamer tijdens de vakantie – Almaz blijkt in de nabijheid van haar grote broer een stuk minder bang voor spoken. Het moment waarop ze ’s ochtends, ook na thuiskomst, nog altijd even bij hem in bed kruipt en zijn gelukzalige glimlach daarbij. Almaz die Jens zó aan het lachen weet te maken bij het bloedprikken, dat hij de venijnige naald nog niet eens voelt. In hem heeft ze sowieso een onuitputtelijke toeschouwer gevonden voor al haar kunstjes. Hij vraagt haar er zelfs om! Als we met zijn vieren thuis zijn, geeft hij de PECS met ‘zingen’ en ‘dansen’ bij voorkeur aan haar. Want wie kan dat koddiger dan zijn zusje? Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, neemt ze het kaartje aan en doet wat hij vraagt. Als ze zin heeft, tenminste. Even zo vaak zegt ze vinnig: “nee Jens!” of negeert hem gewoon. Een betere training in volharding in PECS-gebruik kan hij niet krijgen!
Jens en Almaz , Almaz en Jens, ons unieke duo. Samen al net zo bijzonder als ieder van hen apart. We hopen nog veel parels en diamanten aan onze geluksketting te mogen rijgen.
RSS-feed