“Zeg, hoe was je verjaardagsfeestje eigenlijk?”Ons overbuurjongentje R., normaal nooit zo spraakzaam, vertelt enthousiast hoe hij met 8 andere jongens is gaan lasergamen in de grotten. Na afloop hebben ze pizza gegeten. “Véél pizza”, voegt zijn vader toe, “ik bleef bijhalen!”
Ik voel iets prikken en adem diep. Het volle gewicht van al die pizza’s drukt me in mijn stoel. Daar was ik niet op bedacht- dan had ik de vraag immers niet gesteld. Ooit liepen de levens van R. en Jens maar drie weken uiteen. Waar R. een vliegende start maakte, kwam Jens amper uit de startblokken. Voor mijn keukenraam heb ik heel vaak iets moeten wegslikken. De eerste stapjes, de eerste keer voorop de fiets, de eerste keer zelf fietsen, de eerste schooldag. Maar naarmate de jongens ouder werden, werden hun levens zo onvergelijkbaar dat het me ook steeds vaker lukte om de vergelijking gewoonweg niet te maken. Om R. niet langer te zien als de representant van hoe het had kunnen zijn. Hoe Jens had kunnen zijn, hoe zijn en ons leven had kunnen zijn.
Maar nu is die vergelijking er toch even weer. R.’s woorden maken het leven van een ‘gewone’ bijna 9-jarige te concreet. Bovendien raken ze een overgevoelige snaar. Jens’ verjaardag staat weer voor de deur. Misschien wel de moeilijkste dag van het jaar. Want wat vieren we eigenlijk? En hoe?
Voor Jens geen verjaardagsfeestje met vriendjes. Hij heeft namelijk geen vriendjes. Voor Jens geen taart, chips, frites, pannenkoeken of pizza, want hij eet niet. Jens maakt geen verlanglijstjes– hij heeft, voor zover wij weten, geen verlangens. Voor Jens geen voorpret. Maar ook geen slapeloze nachten van de spanning of hoofdbrekens over wie uit te nodigen – dat laat hij aan ons over.
Ieder jaar proberen we toch een echt verjaardagsfeest te vieren. Omdat Jens dat verdient. Met slingers, ballonnen, vrolijk gezang, taart en cadeautjes. Samen met diegenen die het dichtst bij hem staan: familie, de overburen en mensen die met Jens werken. Ook dit jaar regent het afzeggingen. Dat raakt me - Jens merkt het misschien niet, maar wij merken het wél. Vastberaden er toch wat van te maken hakt, graaft en bouwt Coen, net zolang totdat de trampoline staat. We hebben dit jaar in ieder geval een geweldig verjaardags-cadeau.
Dan breekt J-day aan. De zon schijnt en het kleine groepje genodigden arriveert, alsof ze het zo hebben afgesproken, tegelijkertijd, zodat het toch een gezellige drukte wordt. De trampoline werkt als een magneet op de overbuurkinderen. Jens vindt het heerlijk om rustig mee te doen én om naar de bewegingen van de anderen te kijken. De mensen van zijn nieuwe dagbesteding hebben als cadeau een soort mini-muziektherapiesessie voorhem: een speciaal verjaardagslied met slingers, toverballonnen, bloemen, een kaart en een cadeautje. De omstanders slikken iets weg om de warmte en het enthousiasme waarmee ze Jens erkennen. Opa, oma en beppe zijn er, zoals opa’s en oma’s er horen te zijn. En natuurlijk is er Jens’ kleine zusje, die haar broers verjaardagsfeest viert alsof het het hare is.
Jens 9e verjaardagsfeest blijkt voor Jens’ een top-verjaardagsfeest, dat zich kan meten met lasergamen in de grotten en pizza eten.
Ik voel iets prikken en adem diep. Het volle gewicht van al die pizza’s drukt me in mijn stoel. Daar was ik niet op bedacht- dan had ik de vraag immers niet gesteld. Ooit liepen de levens van R. en Jens maar drie weken uiteen. Waar R. een vliegende start maakte, kwam Jens amper uit de startblokken. Voor mijn keukenraam heb ik heel vaak iets moeten wegslikken. De eerste stapjes, de eerste keer voorop de fiets, de eerste keer zelf fietsen, de eerste schooldag. Maar naarmate de jongens ouder werden, werden hun levens zo onvergelijkbaar dat het me ook steeds vaker lukte om de vergelijking gewoonweg niet te maken. Om R. niet langer te zien als de representant van hoe het had kunnen zijn. Hoe Jens had kunnen zijn, hoe zijn en ons leven had kunnen zijn.
Maar nu is die vergelijking er toch even weer. R.’s woorden maken het leven van een ‘gewone’ bijna 9-jarige te concreet. Bovendien raken ze een overgevoelige snaar. Jens’ verjaardag staat weer voor de deur. Misschien wel de moeilijkste dag van het jaar. Want wat vieren we eigenlijk? En hoe?
Voor Jens geen verjaardagsfeestje met vriendjes. Hij heeft namelijk geen vriendjes. Voor Jens geen taart, chips, frites, pannenkoeken of pizza, want hij eet niet. Jens maakt geen verlanglijstjes– hij heeft, voor zover wij weten, geen verlangens. Voor Jens geen voorpret. Maar ook geen slapeloze nachten van de spanning of hoofdbrekens over wie uit te nodigen – dat laat hij aan ons over.
Ieder jaar proberen we toch een echt verjaardagsfeest te vieren. Omdat Jens dat verdient. Met slingers, ballonnen, vrolijk gezang, taart en cadeautjes. Samen met diegenen die het dichtst bij hem staan: familie, de overburen en mensen die met Jens werken. Ook dit jaar regent het afzeggingen. Dat raakt me - Jens merkt het misschien niet, maar wij merken het wél. Vastberaden er toch wat van te maken hakt, graaft en bouwt Coen, net zolang totdat de trampoline staat. We hebben dit jaar in ieder geval een geweldig verjaardags-cadeau.
Dan breekt J-day aan. De zon schijnt en het kleine groepje genodigden arriveert, alsof ze het zo hebben afgesproken, tegelijkertijd, zodat het toch een gezellige drukte wordt. De trampoline werkt als een magneet op de overbuurkinderen. Jens vindt het heerlijk om rustig mee te doen én om naar de bewegingen van de anderen te kijken. De mensen van zijn nieuwe dagbesteding hebben als cadeau een soort mini-muziektherapiesessie voorhem: een speciaal verjaardagslied met slingers, toverballonnen, bloemen, een kaart en een cadeautje. De omstanders slikken iets weg om de warmte en het enthousiasme waarmee ze Jens erkennen. Opa, oma en beppe zijn er, zoals opa’s en oma’s er horen te zijn. En natuurlijk is er Jens’ kleine zusje, die haar broers verjaardagsfeest viert alsof het het hare is.
Jens 9e verjaardagsfeest blijkt voor Jens’ een top-verjaardagsfeest, dat zich kan meten met lasergamen in de grotten en pizza eten.
RSS-feed