Skiën, Eurodisney, Londen. Ietwat verbaasd hoor ik de plannen voor de voorjaarsvakantie op het schoolplein aan. Steeds meer waan ik me hier een gewone moeder van een gewone kleuter. Maar bij dit gespreksonderwerp ben ik weer bovenal zorgmoeder. Met weemoed gedenk ik de Djoser junior reisgids waarin we tijdens mijn zwangerschap bladerden. De jaren daarvoor hadden we in steeds grotere frequentie de wereld verkend, reizen was onze lust en ons leven. Dat zomaar loslaten konden we niet. Dat hoefde ook helemaal niet: een gezinsgroepsrondreis door Zuid-Afrika was een lonkend perspectief.
Ik prijs me nog steeds gelukkig dat we reisden toen het nog kon. Inmiddels hebben we geleerd dat een week op een bungalowpark, een plek waarin ik in mijn voorzorgse leven nog niet dood gevonden had willen worden, ook veel ‘vitamine v’ verschaft. Dat de Benelux prachtig is, en dat we driedubbel genieten van het feit dat iets grotere afstanden inmiddels ook weer tot onze mogelijkheden behoren. Skiën? Ach, dat zou ik hoe dan ook never nooit hebben gedaan. En onze tijd voor Eurodisney en Londen komt nog wel. Mutatis mutandis: in goede gezondheid, met voldoende financiële middelen en met goede zorg voor thuisblijver Jens. En anders kunnen we altijd nog opsplitsen.
In tegenstelling tot voorgaande jaren, waarin we als fervente carnavalshaters naar boven de rivieren vluchtten, blijven we deze dagen thuis. Jens’ kleinschalig initiatief heeft voor het groepsthema ‘carnaval’ een heus eigen carnavalsnummer in de studio opgenomen. Met een enorme hangmat in een karretje achter een oude Volkswagenbus participeren leiding, medewerkers en bewoners in de plaatselijke optocht. Ook Jens mag, getooid in het rood-geel-groen, in zijn wandelwagen mee. Dat moeten we natuurlijk met eigen ogen gaan aanschouwen. Coen en ik hebben speciaal voor de gelegenheid een hoed gekocht. Almaz heeft keuze genoeg uit haar overvolle verkleedkist. Ze verheugt zich mateloos op de confetti die ze naar Jens gaat gooien en “die rondjes die ik ga blazen”.
Een gewoner voorjaarsvakantie is in het zuiden van Nederland toch niet denkbaar?
Ik prijs me nog steeds gelukkig dat we reisden toen het nog kon. Inmiddels hebben we geleerd dat een week op een bungalowpark, een plek waarin ik in mijn voorzorgse leven nog niet dood gevonden had willen worden, ook veel ‘vitamine v’ verschaft. Dat de Benelux prachtig is, en dat we driedubbel genieten van het feit dat iets grotere afstanden inmiddels ook weer tot onze mogelijkheden behoren. Skiën? Ach, dat zou ik hoe dan ook never nooit hebben gedaan. En onze tijd voor Eurodisney en Londen komt nog wel. Mutatis mutandis: in goede gezondheid, met voldoende financiële middelen en met goede zorg voor thuisblijver Jens. En anders kunnen we altijd nog opsplitsen.
In tegenstelling tot voorgaande jaren, waarin we als fervente carnavalshaters naar boven de rivieren vluchtten, blijven we deze dagen thuis. Jens’ kleinschalig initiatief heeft voor het groepsthema ‘carnaval’ een heus eigen carnavalsnummer in de studio opgenomen. Met een enorme hangmat in een karretje achter een oude Volkswagenbus participeren leiding, medewerkers en bewoners in de plaatselijke optocht. Ook Jens mag, getooid in het rood-geel-groen, in zijn wandelwagen mee. Dat moeten we natuurlijk met eigen ogen gaan aanschouwen. Coen en ik hebben speciaal voor de gelegenheid een hoed gekocht. Almaz heeft keuze genoeg uit haar overvolle verkleedkist. Ze verheugt zich mateloos op de confetti die ze naar Jens gaat gooien en “die rondjes die ik ga blazen”.
Een gewoner voorjaarsvakantie is in het zuiden van Nederland toch niet denkbaar?
RSS-feed
