De hectische aanloop naar mijn boekpresentatie gaat gepaard met veel stress en nog meer onzekerheid. Het continue heen en weer geslinger tussen euforie en doodsangst eist zijn tol. 'Vergeet je niet te genieten?', hoor ik dan ook regelmatig.
Als ik op 6 november de korte nacht van me afspoel, spreek ik mezelf streng toe. Ook vandaag mag het er allebei zijn. Dit is enger dan alles wat ik ooit heb gedaan. Maar ook grootser.
Twee doortastende collega's helpen me de zaal in te richten en corrigeren de te overhaast aangebrachte make-up. Het bericht over de aanwezigheid van TV Limburg blijkt op het laatste moment niet te kloppen. Mijn zus redt het niet door een springer voor de trein. Een #oudersvoorgoedezorg-collega moet zich verexcuseren vanwege haar zieke MCG-kind en gebrek aan hulptroepen (die, na alle bezuinigingen, noodgedwongen tot een minimum zijn beperkt).
Met het arriveren van de eerste gasten valt de spanning van me af. Zoveel oprechte belangstelling, zo'n grote gunfactor. Dit wordt met zekerheid een fantastische dag.
In een lieflijk theaterzaaltje ontrolt zich een programma met een lach en een traan. Een heuse boektrailer, mooie woorden van anderen en de kans mijn boodschap luid en duidelijk over te brengen. Jens kruipt over het podium, zijn zusje dartelt als een elfje om hem heen en door de zaal. Een vraag uit het publiek geeft mij de mogelijkheid Coen voor zijn steun te bedanken. De sfeer is intens intiem. Dit is zoals ik het had bedacht. Nog beter zelfs.
Ik reik de eerste exemplaren uit aan Tweede Kamerleden Carla Dik-Faber (Cristenunie) en Karin Straus (VVD), met het verzoek samen dwars door politieke muren heen aan ontwikkelingsgerichte zorg voor meervoudig complex gehandicapten te gaan bouwen. Daarna is het tijd voor ontlading, gesponsorde bubbels (dank, Borgmans -Create & Develop-!) en een signeersessie.
Ik geniet, met volle teugen. Opgetild door zoveel krachtige, warme handen. De eenzaamheid voorbij.
Klik hier voor een foto-impressie van mijn eigen boekenbal (met dank aan fotograaf Ton Dirkx).
Als ik op 6 november de korte nacht van me afspoel, spreek ik mezelf streng toe. Ook vandaag mag het er allebei zijn. Dit is enger dan alles wat ik ooit heb gedaan. Maar ook grootser.
Twee doortastende collega's helpen me de zaal in te richten en corrigeren de te overhaast aangebrachte make-up. Het bericht over de aanwezigheid van TV Limburg blijkt op het laatste moment niet te kloppen. Mijn zus redt het niet door een springer voor de trein. Een #oudersvoorgoedezorg-collega moet zich verexcuseren vanwege haar zieke MCG-kind en gebrek aan hulptroepen (die, na alle bezuinigingen, noodgedwongen tot een minimum zijn beperkt).
Met het arriveren van de eerste gasten valt de spanning van me af. Zoveel oprechte belangstelling, zo'n grote gunfactor. Dit wordt met zekerheid een fantastische dag.
In een lieflijk theaterzaaltje ontrolt zich een programma met een lach en een traan. Een heuse boektrailer, mooie woorden van anderen en de kans mijn boodschap luid en duidelijk over te brengen. Jens kruipt over het podium, zijn zusje dartelt als een elfje om hem heen en door de zaal. Een vraag uit het publiek geeft mij de mogelijkheid Coen voor zijn steun te bedanken. De sfeer is intens intiem. Dit is zoals ik het had bedacht. Nog beter zelfs.
Ik reik de eerste exemplaren uit aan Tweede Kamerleden Carla Dik-Faber (Cristenunie) en Karin Straus (VVD), met het verzoek samen dwars door politieke muren heen aan ontwikkelingsgerichte zorg voor meervoudig complex gehandicapten te gaan bouwen. Daarna is het tijd voor ontlading, gesponsorde bubbels (dank, Borgmans -Create & Develop-!) en een signeersessie.
Ik geniet, met volle teugen. Opgetild door zoveel krachtige, warme handen. De eenzaamheid voorbij.
Klik hier voor een foto-impressie van mijn eigen boekenbal (met dank aan fotograaf Ton Dirkx).
RSS-feed
