Alles blijft anders
  • Home
  • Blog
  • Boek in wording
  • #Oudersvoorgoedezorg

Ik spring

9/29/2015

1 Reactie

 
Foto
Koortsachtig brainstormen levert aanvankelijk niets op. Werkelijk iedere denkbare titel is al vergeven. Chicklit, een stichting, weer een liedje. Dan blijkt de oplossing gewoon besloten te liggen in mijn eigen manuscript. Een titel met een boodschap, op meerdere manieren van toepassing en ook nog passend bij de structuur. Nul hits bij het googelen, en eigenlijk bekt het ook best lekker.

De corrector gaat aan het werk en leert me dat hoofdletters not done zijn, dat woorden zoveel mogelijk aan elkaar geplakt moeten worden, dat 'zolang' gebruikt wordt bij een tijdsaanduiding en 'zo lang' bij een afstand, en nog veel meer. Weer ga ik woordelijk door mijn eigen tekst. Schrap witregels en herschrijf nog een enkele alinea. Daar is eerlijk gezegd weinig lol aan. Monnikenwerk, maar het moet.

Tijdens een ontspannen middag in het bos met lieve vrienden laat ik mijn laatste restje voorbehoud varen. Ik haal diep adem, knijp mijn ogen dicht en spring. De boeklancering (ja, echt!): een datum, een lokatie, een programma. 1001 Acties verschijnen op mijn to-do lijst. De adrenaline giert, de nachten zijn te kort en de vakantiekilo's vliegen er weer af. Vriendinnen bieden hun hulp aan, die ik dankbaar accepteer. Ik moet natuurlijk wel heelhuids op mijn eigen boekenbal verschijnen.

 

1 Reactie

Sneltrein

9/9/2015

8 Reacties

 
Foto
Opgewonden bel ik de uitgeverij. Praten over uitgeven - wat zou dat inhouden? Een vertrouwenwekkende stem vertelt me waarom het manuscript haar raakt, waar het verhaal voldoende krachtig is en loopt, en waar het beter kan. Nog voordat ik heb neergelegd, heb ik besloten daarin nog een stap verder te gaan. Een luikje in mijn hoofd klapt open. De woorden beginnen te stromen.
 
Twee weken lang spendeer ik iedere vrije minuut. Dat moet ook: ik verkeer op een andere golflengte. Mijn hersenpan kookt en laat geen ruimte voor andere perikelen. Voor mijn werk en gezin is het het beste als deze fase zo snel mogelijk achter de rug is. Daarom denk en schrijf ik bijna non-stop: iedere avond, maar ook tijdens de zoveelste treinrit naar Den Haag, op een extra genoten verlofdag en een zaterdag waarop Coen en de kinderen dan maar zonder mij op stap gaan.
 
Er volgt een week van opnieuw woordelijk herlezen.  Natuurlijk ontdek ik weer nieuwe dingen -  gekmakend is dat. Ook Coen is er na een tweede leesronde helemaal klaar mee. Ik verstuur mijn verbeterde manuscript en neem me voor: als dit het niet is, dan laat ik het voorlopig rusten.
 
Weer een week later. Ik wil net een kop kantoorklets tappen,  als het scherm van mijn telefoon oplicht. Een mail, met de titel 'Prachtig!': 'Dag Odet, dit weekend heb ik je manuscript opnieuw gelezen. Wat is het mooi nu, veel beter! In deze vorm wil ik het graag uitgeven. Zullen we een afspraak maken? Wat heb je een sprong gemaakt, knap vind ik dat!’ Uitgelaten huppel ik rond. Niks rust, ik zit in een sneltrein!

Nog dezelfde week zit ik bij de uitgeverij. We bespreken het contract, de stappen in het proces en maken een planning. Natuurlijk komt het manuscript ook op tafel. Nog een paar kleine wijzigingen – die ik tijdens de terugreis al verwerk.   
 
Ik hoef ik ‘alleen nog maar’ op zoek naar een andere titel.




8 Reacties

    Archief

    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015

    RSS-feed

    Enter your email address:

    Delivered by FeedBurner

    Zoek op trefwoord:

    Alles
    Boek

Powered by Create your own unique website with customizable templates.