Het is af. Althans: in concept. Het is bíjna af. Mijn boek.
Een kleine drie jaar na mijn Heilig Voornemen, heb ik het concept voor de tweede keer herzien en zojuist, met een druk op de knop, naar de ‘eerste lezer’ verzonden. Dóód-eng. Wat al die jaren hier achter mijn laptop gistte en broeide, wat in mijn hoofd tijdens lange autoritten meer vorm kreeg, wat werd aangescherpt via de notitie- functie op mijn Smartphone op een parkeerplaats of in de trein, was tot nu toe een droom die ik ieder moment kon stopzetten. Als het te ‘naakt’ zou gaan voelen, of als te veel egotripperij. Of als het simpelweg niet goed genoeg was. Ik schreef woord voor woord, bladzijde na bladzijde. Soms in tranen, omdat het zoveel oud leed oprakelde of deed herinneren aan hoopvoller tijden. Soms met een glimlach van oor tot oor. Dit alles met als belangrijkste doel óm het te schrijven. Om het voor mezelf in te kaderen. En om het vast te leggen voor later, voor Almaz. Opdat zij het begrijpen zou.
Anno 2015 zijn meervoudig gehandicapte kinderen en zorggezinnen 'hot'. Ze zijn niet weg te slaan uit de media. Hoe harder de politiek ze in een hoek drukt, hoe harder ze terugvechten. Wij zijn niet langer stil of vergeten, we zijn aanweziger dan ooit. Opeens is mijn boek er daarmee een van de vele. Er zijn inmiddels betere gepubliceerd, zoals er ook scherpere of taliger blogs dan het mijne verschijnen. Het maakt dat ik zo’n beetje dagelijks overweeg de handdoek in de ring te gooien. Ik kan, nu, helaas, niet beter dan dit. Op dinsdagochtenden schrijf je geen meesterwerk. Waarschijnlijk ga ik dat sowieso nooit doen. Ik ben geen meester in wat dan ook, ik ben een zorgmoeder. Die graag schrijft , wil delen en niet snel opgeeft.
Ook nu niet.
Ik wilde mijn verhaal vertellen, ik moest het vertellen. Ik ben in ieder geval tot hier gekomen. Het vergde veel discipline, en het vergde bij tijden nog meer moed. Niet naar jezelf kijken, noch door je eigen, noch door ogen van anderen, is soms zoveel makkelijker. Niet terugkijken, niet voelen, niet evalueren, doet soms zoveel minder pijn. Toch deed ik het. Voor mezelf, voor mijn kinderen. En uiteindelijk voor al die andere kinderen, in de hoop dat mijn woorden helpen de wereld van Meervoudig complex gehandicapten en hun gezinnen inzichtelijker te maken.
Ik ga me maar eens verdiepen in uitgeven.
Een kleine drie jaar na mijn Heilig Voornemen, heb ik het concept voor de tweede keer herzien en zojuist, met een druk op de knop, naar de ‘eerste lezer’ verzonden. Dóód-eng. Wat al die jaren hier achter mijn laptop gistte en broeide, wat in mijn hoofd tijdens lange autoritten meer vorm kreeg, wat werd aangescherpt via de notitie- functie op mijn Smartphone op een parkeerplaats of in de trein, was tot nu toe een droom die ik ieder moment kon stopzetten. Als het te ‘naakt’ zou gaan voelen, of als te veel egotripperij. Of als het simpelweg niet goed genoeg was. Ik schreef woord voor woord, bladzijde na bladzijde. Soms in tranen, omdat het zoveel oud leed oprakelde of deed herinneren aan hoopvoller tijden. Soms met een glimlach van oor tot oor. Dit alles met als belangrijkste doel óm het te schrijven. Om het voor mezelf in te kaderen. En om het vast te leggen voor later, voor Almaz. Opdat zij het begrijpen zou.
Anno 2015 zijn meervoudig gehandicapte kinderen en zorggezinnen 'hot'. Ze zijn niet weg te slaan uit de media. Hoe harder de politiek ze in een hoek drukt, hoe harder ze terugvechten. Wij zijn niet langer stil of vergeten, we zijn aanweziger dan ooit. Opeens is mijn boek er daarmee een van de vele. Er zijn inmiddels betere gepubliceerd, zoals er ook scherpere of taliger blogs dan het mijne verschijnen. Het maakt dat ik zo’n beetje dagelijks overweeg de handdoek in de ring te gooien. Ik kan, nu, helaas, niet beter dan dit. Op dinsdagochtenden schrijf je geen meesterwerk. Waarschijnlijk ga ik dat sowieso nooit doen. Ik ben geen meester in wat dan ook, ik ben een zorgmoeder. Die graag schrijft , wil delen en niet snel opgeeft.
Ook nu niet.
Ik wilde mijn verhaal vertellen, ik moest het vertellen. Ik ben in ieder geval tot hier gekomen. Het vergde veel discipline, en het vergde bij tijden nog meer moed. Niet naar jezelf kijken, noch door je eigen, noch door ogen van anderen, is soms zoveel makkelijker. Niet terugkijken, niet voelen, niet evalueren, doet soms zoveel minder pijn. Toch deed ik het. Voor mezelf, voor mijn kinderen. En uiteindelijk voor al die andere kinderen, in de hoop dat mijn woorden helpen de wereld van Meervoudig complex gehandicapten en hun gezinnen inzichtelijker te maken.
Ik ga me maar eens verdiepen in uitgeven.
RSS-feed
