High five!

“Mama, noem nog eens een woord?” Ik denk even na. Niet te moeilijk, één lettergreep. Kort. “Vis”, zeg ik. Ik hoor haar spellen: v-i-s. In opperste concentratie verschijnen de letters op haar tekenbord. "Nog een woord, mama!" "Mus. Kat. Bal. Pop." Nauwgezet gaat ze te werk. Bijna foutloos. We zijn op de terugweg van een heerlijk weekend in het Ronald mcDonald-huis Arnhem. Het hoogtepunt komt aan het eind: Almaz schrijft haar eerste woorden, achteloos op de achterbank. Na de zomervakantie gaat ze naar groep 2.
 
“Dat kan toch niet anders met zo’n moeder”, zegt een vriendin als ik haar de volgende dag trots over ons wonderkind vertel. Zo'n moeilijke start, zo'n fantastische inhaalrace, ogenschijnlijk zonder enige moeite. Yeah right, denk ik. Nurture or nature?
 
Mijn telefoon bliept. Ik herken de naam van de uitgeverij die ik als eerste benaderde. Mijn hart slaat een slag over. Gauw open ik het bericht: ‘Dag Odet, heb je manuscript dit weekend gelezen en ik vind het erg goed! Wil graag met je over uitgave praten'. Mijn benen veranderen in pap. Ik word licht in mijn hoofd. Mijn 6-jarige ik geeft me een high-five. Als kleuter-af moest ik tot aan de herfstvakantie knippen en plakken. Pas daarna mocht ik mijn eerste woord leren. Nog voor kerstmis las ik mijn eerste boek. En schreef. Ik ben nooit meer gestopt.
 
Nurture én nature. Het gaat echt gebeuren. Ik ga niet meer stoppen. Mijn boek komt uit!

---