Pling – een pushbericht op mijn smartphone. Nieuwsgierig open ik de Klasbord app en zie een vrolijk tafereel van groep 4 in het park in de wijk. Nog maar net is het schooljaar begonnen en Almaz gaat alweer met evenveel plezier als alle voorgaande jaren. Van nieuwe dingen leren - hoofdletters schrijven, ontdekken wat een zelfstandig naamwoord en wat een lidwoord is - tot dictee en rekenen op de ‘snappet’ en dansen in de klas; opnieuw vindt ze álles leuk. De juffen zijn lief, haar vriendinnen vertrouwd en de nieuwe kinderen horen er meteen bij. Een basisschooldag kan haar niet lang genoeg duren, een weekend of vakantie zou liefst korter zijn.
Pling – een uur later, weer een bericht. Deze keer toont de app beelden uit een heel ander soort klas. Snel scroll ik langs de foto’s van VSO 2, en zie Jens in zijn nieuwe (veiliger) loophulpmiddel en met een gitaar bij muziekles. Een grote lach op zijn gezicht onderstreept dat ook hij met veel plezier naar de tyltylschool gaat. Zijn pgb’ers bieden hem veiligheid en zorgen voor voldoende stimulering in een prikkelarme omgeving, zijn groepsgenootjes voor leven in de brouwerij en het schoolprogramma voor een afwisselende dag. Ondanks verschuivingen van medicatietijden, beduidend vroeger opstaan, lange reistijden en zoveel drukte om hem heen maakt ook hij een vliegende start. De uren na school, de woensdag thuis en zo rustig mogelijke weekends zijn nodig om bij te komen.
Twee kinderen in één systeem, ik geloof niet dat we dat eerder meemaakten. De Klasbord app markeert voor ons een bijzondere stap. Een zorgtransfer als deze maak je niet zomaar en de aanloop was dan ook vol verdriet, moeilijke knopen en slopende bureaucratie. Maar de sprong is ingezet en de eerste ervaringen maken dat het, after all, goed voelt. Onze beide kinderen zitten op school en zijn er op hun plek. Wij ouders hebben nog enige tijd nodig om de sprong af te maken (want nee, niets in zorgland gaat zonder wrijving) en ervan te herstellen. Maar de berichten in Klasbord – die maken dat we heel even achterover durven te leunen, de ogen geloken. Behoedzaam, als met onze tenen in onverhoopt weldadig warm water, durven voélen. Dat het kan.
Dat het mag.
Pling – een uur later, weer een bericht. Deze keer toont de app beelden uit een heel ander soort klas. Snel scroll ik langs de foto’s van VSO 2, en zie Jens in zijn nieuwe (veiliger) loophulpmiddel en met een gitaar bij muziekles. Een grote lach op zijn gezicht onderstreept dat ook hij met veel plezier naar de tyltylschool gaat. Zijn pgb’ers bieden hem veiligheid en zorgen voor voldoende stimulering in een prikkelarme omgeving, zijn groepsgenootjes voor leven in de brouwerij en het schoolprogramma voor een afwisselende dag. Ondanks verschuivingen van medicatietijden, beduidend vroeger opstaan, lange reistijden en zoveel drukte om hem heen maakt ook hij een vliegende start. De uren na school, de woensdag thuis en zo rustig mogelijke weekends zijn nodig om bij te komen.
Twee kinderen in één systeem, ik geloof niet dat we dat eerder meemaakten. De Klasbord app markeert voor ons een bijzondere stap. Een zorgtransfer als deze maak je niet zomaar en de aanloop was dan ook vol verdriet, moeilijke knopen en slopende bureaucratie. Maar de sprong is ingezet en de eerste ervaringen maken dat het, after all, goed voelt. Onze beide kinderen zitten op school en zijn er op hun plek. Wij ouders hebben nog enige tijd nodig om de sprong af te maken (want nee, niets in zorgland gaat zonder wrijving) en ervan te herstellen. Maar de berichten in Klasbord – die maken dat we heel even achterover durven te leunen, de ogen geloken. Behoedzaam, als met onze tenen in onverhoopt weldadig warm water, durven voélen. Dat het kan.
Dat het mag.
RSS-feed
